กระบี่จงมา - บทที่ 990.3 เมามายจนไม่รู้ว่าบนโลกมนุษยค์อืวนัที่เท่าไร

บทที่ 990.3 เมามายจนไม่รวู้า่ บนโลกมนุษยค์อืวนัที่เท่าไร

เฉินผิงอันพูดต่ออีกว่า “แต่นายท่านใหญ่บางคนไม่เหมือนกัน ก าลังกลัดกลุ้มอยู่ว่าควรจะเลือกภูเขาฮุยเหมิงดี หรือเลือกภูเขาจูซา ดีตอนอยู่ทีท่่าเรอืหนิวเจีย่ วยงัจงใจถามเรือ่ งนี้จะหลอกถามขา้ใหไ้ด้ แต่ข้าไม่ได้สนใจ”

หน่วนซู่ขมวดคิ้ว กอ่ นจะคลีย่ ิม้ กม้หนา้เย็บรองเท้าผ้าต่อ แลว้ก็เป็นเชน่ นี้ผ่านไปอกีวนั หนึ่ง เมฆขาวเดนิ ผ่านเหนือภูเขา เขียว มาแล้วก็จากไป

หญา้เซยีนท่ามกลางภูเขา ในดอกซิ่งดอกทอ้เสยีงขลุ่ยแว่วดงั เอ่ยเรียกแสงจันทร ์เต็มแผ่นฟ้ า

รา้นสองรา้นทีอ่ ยู่ตดิ กนั ในตรอกฉีหลงตา่ งก็ปิดรา้นกนั แลว้ พ่อครวัเฒ่าเลีย้งฉลองใหต้วัเอง ท ากบั แกลม้แกลม้ สุราสองจาน ทุกครั้งทีจ่ บิเหลา้จะเปิดต าราหมดั ไปหนึ่งหนา้

เสีย่ วโม่ทีอ่ ยู่ในหอต าราส่วนตวัซึ่งคุณชายบา้นตนตั้งชือ่ ใหว้่าเห ลีย่ งหมางหรานเหลือบตามองไปนอกหน้าต่าง เดิมทีอยากจะพูดอะไร บางอย่าง แต่พอนึกถงึค าสั่งสอนของคุณชายก็อดทนเอาไว้ไม่เปิด ปาก

นักพรตเซยีนเว่ยล าบากเฝ้าประตูมาแลว้ทั้งวนั เวลานีก้ าลงัจุด ตะเกียงอ่านต ารายามดึก บางครั้งก็ยกพู่กนั จุ่มหมึกเขียนอะไร บางอย่าง คนรุน่ ก่อนสะสมบุญเพือ่ คนในยุคปัจจุบนั คนยุคปัจจุบันก็ ควรอทุ ศิ ตนเพือ่ คนรนุ่ หลงับา้ง

……

มีคนขี่ลาเขา้มาในภูเขา เดินโคลงเคลงไปดว้ยท่วงท่าสบาย อารมณ์

แต่แน่นอนว่าเป็นลาทีจ่ าแลงมาจากยนั ต์ผูฝ้ึกตนขึน้เขาลงหว้ย หากอยากจะถนอมฝีเทา้ไวบ้า้ง ก็ลว้นชอบใชย้นั ตป์ระเภทนีม้ าแทน การเดินเทา้ก็แค่ว่าราคาไม่ต ่า อีกทั้งยงัสิน้เปลืองอย่างมาก ส่วน ใหญ่ผูฝ้ึกลมปราณหา้ขอบเขตลา่ งซือ้ไหวแตใ่ ชไ้ม่ไหว

บุรุษที่ใบหนา้เต็มไปดว้ยหนวดเคราไม่เคยไดต้ดั แต่ง ขีล่ าตวัเล็ก ท่องบทกลอน โคลงศรีษะไปมาสหีนา้อิม่ อกอิม่ ใจ

ยังอยู่ห่างจากภูเขาลั่วพั่วอกีระยะทางหนึ่ง ตอนทีห่ นึ่งคนหนึ่งลา ต้องข้ามสะพานหินของล าธาร ฝั่งตรงขา้มก็มีคนชดุ เขียวเผยกาย ยิม้ บางๆ เอย่ วา่ “ผูท้ีอ่ ยู่บนหลงัลาคอืใคร บทกวีช่างมีเอกลักษณ์”

หลิวป้าเฉียวหวั เราะฮ่าๆ “เฉินผิงอนั ทุกครั้งที่ไดพ้บเจา้ขา้ก็ มักจะรู ้สึกว่าตัวเองหล่อเหลาสง่างามมากเป็ นพิเศษ”

เป็นบทเปิดฉากทีด่ จีรงิๆ

ใบหน้าเฉินผิงอนั ประดบั ยิม้ น้อยๆ “พี่ป้าเฉียว คราวนี้ลงจาก ภูเขาได้ไปเยือนภูเขาเสีย่ วกูของภูเขาตะวนั เทีย่ งมาแลว้หรอื ? หาก คราวหนา้ไปอกีอย่าลมืบอกชือ่ ของขา้พกั อยู่นานหลายวันหน่อยก็ ไม่เป็นไร แคต่ อ้งไปพกั ทีห่ อกั้วอวิน๋ ทีท่่าเรอืป๋ายลู่ ขา้เป็นเพือ่ นกบั ทั้ง หนีเยว่หรงเถา้แกค่ นกอ่ นของโรงเตีย้ มและเหวยเยว่ซานผูดู้แลท่าเรอื สามารถจดลงบัญชีได้”

หลิวป้ าเฉียวเหมือนถูกทิ่มแทงใจ สีหน้ากระอกั กระอ่วนทนั ที “เจา้นี่มนั ชอบพูดจาเหมือนผายลมจริงๆ”

หลงัจากมรสุมการรว่ มงานพิธคีรั้งนั้นผ่านไป แมว้่าภูเขาตะวนั เทีย่ งที่เพิ่งไดเ้ลือ่ นเป็นส านักจะกลายเป็นตวัตลกของคนทั้งทวปีแต่ กลบั ไม่ถอืว่าเป็นเรือ่ งรา้ยไปทั้งหมด ยกตวัอย่างเชน่ ซเูจีย้ ที่ในอดตี ถูกหวงเหอแห่งสวนลมฟ้าท าลายจติ แห่งกระบี่ไดห้วนกลบั ไปทีภูเขา ่ ตะวนั เทีย่ ง แมว้่าชเูจีย้ จะไม่ใชผ่ ูฝ้ึกกระบีอ่ กีแลว้แต่กระนั้นนางก็ยงั ถูกรับกลับเข้าไปในท าเนียบของผูส้ืบทอดศาลบรรพจารยอ์ีกครั้ง เพียงแต่ว่าตอนนี้โลกภายนอกต่างก็ไม่รูว้่าอนั ทีจ่ รงิซเูจีย้ไดร้บั โชค วาสนาอย่างใหม่ ไดห้ลอมกระบีต่่ออกีครั้ง นางมกั จะไปกลบั ระหว่าง ภูเขาเสีย่ วกูกบั ยอดเขาจูอวี๋เป็ นประจ า เพียงแต่ว่าอู่ถีจิงลูกศิษย์คน สุดท้ายของเจ้าขุนเขาจู๋หวง อยู่ดีๆ ก็ออกไปจากท าเนียบ ออกไป จากภเูขาตะวนั เทีย่ ง ไม่รวู้า่ หายตวัไปไหน

ในฐานะศตั รูคู่อาฆาตของภูเขาตะวนั เทีย่ ง สวนลมฟ้าในทุกวนั นี้ เนื่องจากเจา้สวนหวงเหอไดเ้ดนิ ทางไปยงัใตห้ลา้เปลีย่ วรา้ง ทุกวนั นี้

อยู่ที่ท่าเรอื ชือ่ จุย้มีศิษยน์ ้องอย่างหลิวป้าเฉียวที่เป็นผูฝ้ ึกกระบี่ ขอบเขตกอ่ กา เนิดนั่งบญั ชาการณภ์เูขา

อีกทั้งหลิวป้าเฉียวยงัเป็นหนึ่งในสิบคนรุน่ เยาวท์ี่แจกนั สมบตั ิ ทวีปประเมินออกมาแน่นอนว่าล าดบั รายชือ่ ของเขาลดต ่าลงครั้งแลว้ ครั้งเลา่

เพียงแต่ว่าเมือ่เทยีบกบั ภูเขาตะวนั เทีย่ งทีม่ ีเซยีนกระบีข่ อบเขต หยกดิบสองคนแล้วหากเทียบกันแค่ศักยภาพบนหน้ากระดาษ ถึง อย่างไรสวนลมฟ้ าก็ยังตกเป็ นรองอยู่ดี

เฉินผงิอนั ยิม้ ถาม “นึกยงัไงถงึมาทีภ่เูขาลั่วพั่วล่ะ?”

“ตกลงกบั ศิษยพ์ ี่ไวว้่าจะเลือ่ นเป็นหยกดิบภายในรอ้ยปีนี่ก็ยงั เหลอืตั้งเกา้สบิ กวา่ ปีไม่ใชห่ รอืดว้ยคณุ สมบตั ใินการฝึกกระบีข่ องขา้ จะต้องร ้อนใจไปไย”

หลิวป้าเฉียวพลิกตวั ลงจากหลงัลา “ฝึกกระบี่ไม่ควรเอาแต่ปิด ประตูก้มหน้าก้มตาฝึกท่าเดียว ดูอย่างเว่ยจิน้ แห่งศาลลมหิมะ แลว้ ลองดูเจา้กบั หลวิเสีย้ นหยางสิมใีครบา้งที่ไม่ชอบวิ่งวนุ่ ไปทั่ว พวกเจา้ สามคนลว้นเลื่อนเป็นขอบเขตหยกดิบตอนอายุสี่สิบกว่าปีการที่ ตอนนี้ขา้ยังเป็นแค่ก่อก าเนิดก็เพราะลงจากภูเขามาชา้เกินไป จา นวนครั้งนอ้ยเกนิไป”

ส าหรบั การเลือ่ นเป็นหยกดบิ หลวิป้าเฉียวไม่ไดห้ลงตวัเองจรงิๆ เขาพอจะมีความมั่นใจอยู่หลายส่วน แต่หากจะพูดถึงเซียนเหริน

ศษิ ยพ์ ีห่ วงเหอมองไดอ้ย่างแม่นย าว่าหลวิป้ าเฉียวได้แต่อาศัยความ อดทนเท่านั้นแลว้

ในอดีตเซียนดินของแจกนั สมบตั ิทวีปจบั มือกนั เดินขึน้ หอบิน ทะยาน จะได้เห็นประตูสวรรค์ของยุคบรรพกาลหรือไม่ก็คือหิน ฝนทอง (อุปมาว่ามาตรการทดลองทดสอบที่แม่นย า) ทีด่ ที ีสุ่ดกอ้น หนึ่ง

หลิวป้ าเฉียวถามอย่างน่าสงสารว่า “ท าไมถึงตัดใจยกสุยโย่ วเปียนใหส้ านักเบือ้งลา่ งได้ล่ะ?”

ภูเขาเบือ้ งล่าง ส านักเบือ้ งล่างมีอ านาจมากเกนิ ไป เปลีย่ นจาก แขกมาเป็ นเจ้าบ้าน แต่ไหนแต่ไรมาก็เป็ นข้อห้ามใหญ่บนภูเขา แน่นอนว่าภูเขาลั่วพั่วไม่ตอ้งกงัวลเรือ่ งนี้

หลวิป้าเฉียวมีความมั่นใจในตวัเฉินผิงอนั มาก เวลาสัน้ ๆ เพียง สามสิบปี ก็สร ้างส านักเบือ้ งบนเบือ้ งล่างไดส้องแห่ง อีกอย่างเจา้ ขนุ เขาเฉินยงัเป็นเขาหลวิป้าเฉียวที่เห็นอกี ฝ่ายเติบโตมาด้วยนะ

เฉินผิงอันเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “มีอะไรให้ตัดใจไม่ได้กัน นาง คอืผูฝ้ึกกระบี่ ส านักกระบีช่ งิผิงคอื ส านักวถิ กีระบี่ หากว่านางอยู่บน ภูเขาลั่วพั่ว นั่นตา่ งหากทีผ่ ดิ ปกตแิลว้”

คนรุ่นเยาว์สิบคนของแจกันสมบัติทวีป มีหม่าขู่เสวียนแห่งภูเขา เจินอู่เป็ นผู้น า อยู่อนั ดบั หนึ่งบนกระดาน ต่อจากนั้นก็เป็นเชีย่ หลิ งแห่งส านักกระบี่หลงเฉวียน อวี๋สืออู้อาจารย์ลุงของหม่าขู่เสวียน

นอกจากนีก้ ็เป็นไช่จนิ เจีย่ นแห่งยอดเขาลวีกุ่ย้ภูเขาเมฆาเรอืง สุยโย่ วเปียนแห่งภูเขาลั่วพั่ว เจยีงอวิน้ และโจวจวีแห่งส านักศึกษา และยังมี ้ นักพรตผู้ฝึกตนอิสระอีกคนหนึ่งที่ชือ่ ว่าจา้วซวีถวั ที่อยู่บนกระดาน ด้วย และเนื่องจากสุยโย่วเปียนกบั หลวิป้าเฉียวต่างก็เป็นผูฝ้ึกกระบี่ ดงันั้นหลงัจากที่เซีย่ หลงิและอวีส๋ อือูไ้ล่ตามมาทนั หลวิป้าเฉียวทีห่ ลุด ออกจากสามอนั ดบั แรกก็มโีอกาสมากทีจ่ ะถกู เบยีดไปถงึอนั ดบั ทีห่ า้

ผลคือพอได้ยินว่าสุยโย่วเปียนจากไปแล้ว ไปอยู่ใบถงทวีป รับ หนา้ที่เป็นผูถ้วายงานของส านักเบือ้ งล่างภูเขาลั่วพั่ว เมือ่เป็นเชน่ นี้ คนรุ่นเยาว์สิบคนของแจกันสมบัติทวีปก็เท่ากับว่าเกิดช่องว่างแล้ว

นี่ท าใหห้ลวิป้าเฉียวอารมณด์อีย่างมาก นอนนิ่งไม่ขยบั ไม่ตอ้ง ท าอะไรทั้งนั้นก็รกั ษาเกา้อี้ใตก้นั ของตวัเองเอาไวไ้ด้ดงันั้นชว่ งนีอ้ ยู่ ในสวนลมฟ้ า พอได้เจอกับพวกผู้อาวุโสในส านักที่ดีแต่พูดเหน็บ แนมเขา หลวิป้าเฉียวจงึเอวแข็งขึน้เยอะ พูดจาก็เสยีงดงัแข็งกระดา้ง ไดม้ากขึน้

เฉินผิงอนั ยิม้ กล่าว “เจา้เองก็แค่โชคดเีท่านั้น ผูม้ีพรสวรรคร์ุน่ เยาว์ของสวนลมฟ้ ามีเยอะ ภายในเวลาสองสามร ้อยปีไม่ต้องกังวล เรือ่ งจะไม่มผี ูส้บืทอด ไม่อย่างนั้นดว้ยนิสยั ของเจ้าสวนหวง ก่อนจะลง ไปจากภูเขาจะตอ้งออกค าสั่งมาโดยตรงว่ากกั บรเิวณไม่ใหเ้จา้ ออกไปขา้งนอก ใหอ้ยู่หลอมกระบี่ไปรอ้ยปีแตโ่ ดยด”ี

หลงัจากทีห่ ลีถ่ วนจิ่งแห่งสวนลมฟ้ าสละร่างไปจากโลกนีก้ ็ตอ้ง ยกคุณความชอบให้กับลูกศิษยใ์หญ่อย่างหวงเหอที่แบกรบั หนา้ที่ ส าคัญ

ทางฝั่งของภเูขาตะวนั เทีย่ ง ไม่วา่ จะเป็นจ๋หวงเจ้ายอดเขาบนยอด ู เขาอีเซีย่ นซึ่งเป็นภูเขาบรรพบุรุษก็ดีหรอืเซีย่ หย่วนชยุ่ บรรพจารย์ ขอบเขตหยกดบิ ทีอ่ ยู่บนยอดเขาหม่านเยว่ก็ช่าง ต่างก็ไม่มีใครกล้า ถามกระบีก่ บั หวงเหอจรงิๆ ใครก็ไม่กลา้พูดวา่ ตวัเองมขีอบเขตสูงกว่า เขาหนึ่งขัน้ แลว้จะเอาชนะไดอ้ย่างมั่นคง

ส านักไม่เพยีงแต่เสือ่ มถอยลง “ตระกูลตกอบั ” นับแต่นี้กลบั กนั ยังแสดงให้เห็นถึงพลังอ านาจที่เจรญิ รงุ่ เรอืงขึน้ ในทุกๆ วนั อกีดว้ย อกีทั้งพวกศษิ ยน์อ้งศษิ ยห์ลานหลายคนของหลวิป้าเฉียวต่างก็ เป็นผูฝ้ึกกระบี่รนุ่ เยาวท์ีม่ พ

ีรสวรรคก์นั อย่างมาก

หลวิป้าเฉียวพยกั หนา้ “ตามค ากล่าวของศษิ ยพ์ ี่ ซงเต้ากวง ไจ้ ่ เสียง สิงโหย่วเหิง หนันกงซิงเยีย่ น พวกเขาตา่ งก็มหีวงัจะไดเ้ลือ่ นเป็น ขอบเขตก่อก าเนิดในอนาคต”

หลิวป้ าเฉียวลูบปลายคาง “เฉินผิงอัน เจ้าไม่รู ้สึกประหลาดใจ บ้างหรือว่าท าไมดูเหมือนผูฝ้ึกกระบี่เซยีนดินของแจกันสมบัติทวีป พวกเราในทุกวนั นี้นับตั้งแตท่ ี่เวย่ จิน้เลือ่ นเป็ นห้าขอบเขตบนแล้ว อยู่ ดๆีก็กลายมาเป็นไม่มคีา่ ไปแบบนีล้ ะ่ ”

เฉินผิงอนั ยิม้เอ่ย “บางทีอาจเป็นเพราะตาข่ายจบั ปลาบางอนั ขาด?”

หลิวป้ าเฉียวสงสัย “หมายความว่าอย่างไร?”

เฉินผิงอันกล่าว “พูดมากไปก็ไร ้ประโยชน์ ลองสัมผัสกับตัวเองดู เถอะ”

หลิวป้าเฉียวจูงลา ยิม้เอ่ย “ขา้มีศิษยห์ลานอยู่คนหนึ่งชือ่ สิง โหย่วเหิง เจ้าน่าจะไม่เคยได้ยินมาก่อน…”

สิงโหย่วเหิงที่มองดูเหมือนว่าวันๆ เอาแต่ท าตัวเออ้ระเหย ลอยชาย แต่แท้จริงแล้วลับหลงักลบั เป็นคนทีข่ ยนั ฝึกตนยิ่งกว่าใคร เรียกไดว้่าทุ่มสุดชีวิตแลว้แต่ทุกครั้งที่ออกจากพืน้ ที่ประกอบ พิธกีรรม กลบั แสรง้ท าเป็นตกใจว่า เอะ๊ท าไมศษิ ยพ์ ีค่ นนั้นถงึไดป้ิด ด่านหลอมกระบีอ่ กีแลว้เลา่ ?

ชั่วรา้ยนัก

แต่หลิวป้ าเฉียวกลับชอบมาก เหมือนตน

เฉินผงิอนั กลบั เอย่ วา่ “รจู้กั คอืผูฝ้ึกกระบีข่ อบเขตประตมู งักรคน หนึ่งทีอ่ ายุนอ้ยมากในบรรดาผูฝ้ึกกระบี่รุน่ เดยีวกัน พลังพิฆาตของ เขาถือว่าโดดเด่นมากแล้ว ท าไม สร ้างโอสถทองแล้วหรือ? หากจ า ไม่ผดิ ทุกวนั นีส้ งิโหย่วเหงิเพิ่งจะอายุสามสบิ ตน้ๆ เองกระมัง?”

หลิวป้าเฉียวพยกั หนา้รบั ดว้ยรอยยิม้ “โชคชว่ ยดว้ยล่ะ แต่ถึง อย่างไรก็สร ้างโอสถทองไดส้ าเรจ็แลว้ ในนี้เกีย่ วพนั ไปถงึโชควาสนา ตระกูลเซยีนทีล่ ีล้ บั อย่างหนึ่ง เพราะเกีย่ วพนั ถงึเรือ่ งวงในของส านัก จึงไม่พูดมากกับเจ้าแล้ว ถึงอย่างไรสวนลมฟ้ าก็เตรียมจะจัดงานพิธี

เปิดยอดเขาขนาดเล็กในวนั เริม่ ตน้ฤดูรอ้นนีอ้ ยู่แลว้เชญิ แค่คนสนิท กนั เท่านั้น อาจารยล์ุงของข้าคนนั้นมากวนขา้ทุกวนั บอกว่าในเมือ่ ขา้กบั เซยีนกระบี่เฉินรูจ้กั กนั มานานแลว้ความสัมพันธ ์ดีแค่ไหนก็ อย่าได้อาศัยแต่ปากพูด เร็วเข้าหน่อย รีบคุยกับภูเขาลั่วพั่วเรือ่ งนี้ให้ รู ้เรือ่ ง สวนลมฟ้าของพวกเราก็จะไดจ้ดั เตรยีมทีน่ั่งเอาไวใ้ห้อกีอย่าง อาจารย์ลุงของข้ายังออกค าสั่งเด็ดขาดมาแลว้ว่าตอ้งเป็นเซยีนกระบี่ เฉินที่ไปเยอืนดว้ยตวัเอง หา้มใหค้นอืน่ ของภูเขามาแทนเด็ดขาด ทุก วนั นีพ้ รรคหวงเหลยีงในแควน้เมิ่งเหลยีงแห่งนั้น นับตั้งแต่ครั้งก่อนที่ เซยีนกระบี่เฉินไปเยอืนภเูขาโหลวซานดว้ยตวัเอง หางของพวกเขาก็ แทบจะชีข้ ึน้ ฟ้าไปไดแล้ว สวนล ้ มฟ้ าของพวกเราจะแย่ไปกว่าพรรค หวงเหลียงได้อย่างไร”

“ขา้กงัวลวา่ ถา้แคส่ ่งกระบีบ่ นิ แจง้ข่าวจะเชญิ เซียนกระบี่เฉินทีก่ จิ ธุระรัดตัวไม่ได้ ถึงเวลานั้นหาขอ้อา้งมาปฏิเสธไปอย่างละมุนละม่อม ขา้นี่แหละจะขายหนา้ครั้งใหญ่ อาจารยล์ุงของขา้คนนั้นเจา้อารมณ์ มาก สามารถเอาพืน้ รองเทา้กระแทกหนา้ขา้ไดเ้ลย ขา้ก็เลยตอ้ง มา ทีน่ ี่ดว้ยตวัเองเชญิ ใหเ้จา้เขา้รว่ มงานเลีย้งครั้งนี้พวกเราก็อย่ามวัพูด อะไรที่เสยีเวลากนั อยู่เลย เฉินผิงอัน หากเจ้ามีธุระจริงๆ ปลีกตัวไป

ไม่ไดก้็ไม่เป็นไร ตวัคนไม่ไปก็แค่อย่าใหว้นั นีข้าต้องกลับไปมือเปล่า ้ ก็พอ แคน่ ีก้ ็ถอืวา่ ไม่นับเจา้เป็นสหายอย่างเสยีเปลา่ แลว้” สวนลมฟ้าในทุกวนั นี้ตาเฒ่าทีล่ าดบั อาวุโสสูงทั้งหลายพวกนั้น ทุกวันเอาแต่เป็ นห่วงเจา้สวน ชืน่ ชมพวกสงิโหย่วเหิงแล้วก็หันมาด่า หลิวป้ าเฉียวอยู่คนเดียว

โดยภาพรวมก็คอืขนบธรรมเนียมเชน่ นี้

เฉินผงิอนั จปุ๊าก “เคยเจองานพธิขีองพรรคบนภเูขาที่เก็บเงนิ แต่ ไม่เคยเจอใครที่วิ่งมาภเูขาบา้นคนอืน่ แลว้เป็นฝ่ายทวงของขวญั อย่าง นี้”

หลิวป้าเฉียวกล่าวอย่างมีเหตุมีผล “นอ้งรองอย่าว่าพี่ใหญ่สิแค่ งานเลีย้ งท่องราตรที ี่เจา้กบั เว่ยซานจวินรว่ มมือกนั จดั ขึน้ มา ทั่วทั้ง อาณาเขตขุนเขาเหนือ ความคับแค้นใจเกือบจะร ่าลอืไปทั่วแลว้ขา้ เทยีบกบั พวกเจา้แลว้ยงัห่างชัน้ อกีเยอะเลย”

เฉินผิงอันด่าข าๆ “ผายลมน่ะสิ เว่ยป้อจดั งานเลีย้งท่องราตรบี่อย ขนาดนั้นไม่เกีย่ วอะไรกบั ขา้แมแ้ต่ครึ่งเหรยีญทองแดง หากเจา้ไม่ เชือ่ ขา้สามารถดงึเว่ยซานจวนิ มาถามยนั กันต่อหน้าได้ว่ามีเงินเกล็ด หิมะสักเหรียญหล่นมาในกระเป๋ าภูเขาลั่วพั่วบ้านข้าบ้างหรือไม่”

หลิวป้ าเฉียวเอ่ยอย่างกระจ่างแจ้ง “ถ้าเจ้าไม่พูดข้าก็ลืมไปแล้ว นะนี่ งานพธิเีปิดยอดเขาครั้งนี้ หากเว่ยซานจวินสามารถปลีกตัวจาก

งานที่วุ่นวายได้ก็ดีมากเลยน่ะสิเจา้จ าไวว้่าน าความข้าไปบอกแก่ ภูเขาพีอวินด้วยล่ะ” ๋

เฉินผงิอนั หวัเราะรว่ น “ขา้เองก็โชคดที ีม่เีพือ่ นเชน่ นี้” หลิวป้ าเฉียวกล่าว “อย่ามัวพูดมาก สรุปว่าเจ้าจะไปหรือไม่ไป” เฉินผิงอันเอ่ยอย่างอ่อนใจ “ไปสิ รับรองว่าไป”

หลิวป้าเฉียวเอ่ยแนะน า “บอกว่าไม่ไปก่อน วนั นี้เอาของขวญั ร่วมแสดงความยินดีมาหลอกไปก่อน วนั หนา้ค่อยมอบเรือ่ งน่าตะลงึ ระคนยนิ ดใีหก้บั สวนลมฟ้า อนั ทีจ่ รงิจะดยีิ่งกว่า”

เฉินผิงอนั กระตุกมุมปาก “อมืนี่เรยีกไดว้่าครบทั้งคนทั้งสมบตั ิ ส าหรบั พี่ป้าเฉียวแล้วตอ้งดียิ่งกว่าแน่ ทั้งหน้าตาภายนอกทั้ง ทรัพย์สินภายในมีครบหมด”

มีคนขี่กระบี่มาอย่างว่องไว แสงกระบี่ลากเสน้ทิ้งไวด้า้นหลงั ระหว่างทีท่ ะยานลมมเสียงฟ้ าร ้องไล่ตามมาด้วย แต่กลับไม่ได้ทะยาน ี สูงเหนือภูเขา เลอืกจะแนบตดิ พืน้ ดนิ หกั เลีย้ วไปตามเสน้ทางภูเขาที่ คดเคีย้ ว พริบตาเดียวก็พุ่งมาอยู่ตรงหน้าเฉินผิงอันกับหลิวป้ าเฉียว

เด็กสาวทีข่ ีก่ ระบี่งอเข่าสองขา้งลงเล็กนอ้ย พลนั หยุดนิ่ง พลิ้วกายลง มาแล้วก็ท ามุทรากระบี่เก็บกระบี่ยาวที่ลอยอยู่กลางอากาศซึ่งมี สายฟ้าสีม่วงลอ้มวนกลบั ไปในฝักกระบี่ที่อยู่ด้านหลัง ใบหน้าของ นางเต็มไปดว้ยแววขออภยั ระหว่างคิ้วซ่อนความหงุดหงิดเอาไว้ เล็กนอ้ย เด็กสาวที่รบีรุดเดินทางมายืนอยู่ที่เดิม เมื่อครูร่ ะหว่างที่ขี่

กระบีย่ งัยุ่งอยู่กบั การกนิ ขนมดว้ย เวลานี้เด็กสาวซอ่ นมือทีถ่ อืขนม ซึ่งยงักนิไม่หมดไวด้า้นหลงั เอ่ยเรยีกอย่างขลาดๆ ค าหนึ่งว่าอาจารย์ อาหลิว

หลวิป้าเฉียวมีสหีนา้ปั้นยาก ยิม้ แนะน าว่า “นี่คอื ศษิ ยห์ลานของ ข้า หนันกงซิงเยีย่ นลูกศิษย์คนเล็กของศษิ ยพ์ ี่หวง ตอนที่เลือ่ นเป็น ขอบเขตถ ้าสถิตศิษยพ์ ี่ตั้งฉายาใหด้ว้ยตวั เองว่า “ถิงหนี” จากนั้น มอบกระบีพ่ กที่เก็บไวใ้นคลงัลบั ใหอ้กีหนึ่งเล่ม ชือ่ ว่า ‘จนิ จือ่เสอ” (งู ม่วงทอง) นอกจากหลอมกระบีแ่ ลว้หนันกงซงิเยีย่ นยังฝึกวิชาอสนี

ควบไปด้วย”

“ตอนทีน่ างยงัเด็กมากก็ถูกศษิ ยพ์ ี่พาขึน้เขาแลว้บา้นเกดิ อยู่ที่ เยว่โจว เป็นสถานทีด่ ที ีภู่เขาเขียวน ้าใส มีทั้งเหลา้หมกั แลว้ก็มีสาว งามมากมาย”

“หนันกงซงิเยีย่ นค่อนข้างอิจฉาเจ้า…ภูเขาลั่วพั่วของพวกเจ้า” เฉินผงิอนั พยกั หนา้ยิม้ กลา่ ว “สวสั ดสีหาย “ถิงหนี”

มีรูปโฉมเป็นเด็กสาว แต่อายุที่แทจ้รงิของนางก็ไม่มาก ผู้ฝึ ก กระบีข่ อบเขตชมมหาสมุทรอายุยีส่ บิ กวา่ ปี

เป็ นผู้มีพรสวรรค์มากแล้ว

ผูฝ้ึกตนอายุหกสบิเป็นถ ้าสถติ ถอืว่าแก่ แต่ผูฝ้ึกกระบีอ่ ายุรอ้ยปี เลือ่ นเป็นหา้ขอบเขตกลางกลับถือว่าอายุน้อยมาก ความหมายก็คือ ผูฝ้ ึกตนคนหนึ่ง เลื่อนเป็นหา้ขอบเขตกลางตอนช่วงอายุหกสิบ

แน่ นอนว่าไม่ง่าย แต่กลับไม่อาจคู่ควรกับค าเรียกขานว่าผู้มี พรสวรรค์ทวา่ ผูฝ้ึกกระบีก่ ลบั เป็นขอ้ยกเวน้

เหมือนอย่างชวิจือ๋ แห่งยอดเขาจิ่วอีข้ องที่ใบถงทวปีที่เหมือนได้ รวบรวมเอาปราณวิญญาณและปณิธานกระบี่ของหนึ่งทวีปมาไว้ นอกจากนีย้ งัมไีฉอ๋ทู ีม่ าจากแจกนั สมบตั ทิ วปี ด้วย

ีรสวรรคใ์นความหมายทั่วไป

ล้วนอยู่เกนิ ขอบเขตของผูม้พ

เปรียบเทียบกับพวกเขา ไม่มีความหมายอะไร

เรยีนหมดั อย่าเปรยีบเทียบพรสวรรคก์บั เฉาสือ ฝึกกระบี่อย่า เทียบขอบเขตกับหนิงเหยา นี่คอืเรือ่ งจรงิทีทุ่กวนั นีบ้ นภูเขาหลายใต้ หล้าให้การยอมรับ

หลวิป้าเฉียวกลัน้ ข า วนั นีห้ นันซิงกงเยีย่ นถงึกบั แต่งหนา้บางๆ นี่ เป็นเรือ่ งที่มิอาจจินตนาการได้เลยในสวนลมฟ้ า มิน่าเล่าพอนาง มาถึงอ าเภอไหวหวงก็หาเหตุผลแยกตัวไปจากอาจารย์อาอย่างเขา บอกว่าอยากไปเดินเล่นในเมืองเล็กด้วยตัวเอง สุดท้ายให้ไปเจอกัน ทีภ่เูขาลั่วพั่วก็พอ