เฉินผิงอันลุกขึ้นยืน เดินเข้ำไปในร ้ำน สือโหรวตัวแทนเถ้ำแก่รีบ ยื่นสมุดบัญชีส่งให้ทันที เฉินผิงอันยืนอยู่ข้ำงโต๊ะคิดเงิน มือก็พลิก เปิ ดสมุดบัญชีไปด้วย เหลือบตำมองเด็กน้อยที่ก้มหน้ำอ่ำนนิยำย เรื่องเล่ำประหลำด ถำมว่ำ “จวิ้นเฉิน ได้ยินเถ้ำแก่หลี่ของที่เมืองหงจู๋ เล่ำว่ำ เจ้ำชอบไปซื้อหนังสือแล้วเชื่อเงินไว้ที่นั่นหรือ?”
หำกจะให้ลูกศิษย์ใหญ่เปิ ดขุนเขำของลูกศิษย์ใหญ่เปิดขุนเขำ ของตนเปิดปำกเรียกตนว่ำอำจำรย์ปู่ก่อน ยำกมำก
โจวจวิ้นเฉินรู ้สึกใจฝ่ ออย่ำงที่หำได้ยำก จึงทำตัวเป็ นเจ้ำใบ้น้อย คิดว่ำจะใช ้กำรเงียบงันเป็ นคนหูหนวกเป็ นคนใบ้กลบเกลื่อนให้ผ่ำน ด่ำนนี้ไปได้
หำกว่ำเฉินผิงอันพูดถึงล ำดับอำวุโสในส ำนักกับเขำ โจวจวิ้น เฉินไม่เคยกลัว มีเพียงเรื่องที่เกี่ยวกับเงินเท่ำนั้นที่เด็กชำยไม่มีควำม กล้ำมำกพอ เงินสำมอีแปะก็สร ้ำงควำมลำบำกใจให้วีรบุรุษได้นี่นะ
เฉินผิงอันกล่ำว “ก่อนหน้ำนี้ข้ำผ่ำนร ้ำนหนังสือ ได้ช่วยชำระเงิน สิบกว่ำต ำลึงให้เจ้ำแล้ว แล้วยังจ่ำยล่วงหน้ำให้เจ้ำไปก่อนอีกส่วนหนึ่ง ด้วย วันหน้ำซื้อหนังสืออย่ำติดเงินอีก”
m/
เจ้ำลูกกระต่ำยน้อยซื้อหนังสือทีก็ช่ำงมือเติบใจป้ ำยิ่งนัก ก็ไม่รู ้ว่ำ ใครเป็ นคนสอน เผยเฉียนที่เป็ นอำจำรย์ของเด็กน้อยไม่มีทำงสอน อย่ำงนี้แน่
โจวจวิ้นเฉินได้ยินก็ค่อยๆ คลี่ยิ้ม มีรอยยิ้มจริงใจให้อำจำรย์ปู่ เห็นอย่ำงที่หำได้ยำก
คำดไม่ถึงว่ำอำจำรย์ปู่ ผู้นี้จะเอ่ยอีกประโยคหนึ่งเสริมมำอย่ำง ว่องไวว่ำ “ควำมหมำยของข้ำก็คือเจ้ำอย่ำไปเชื่อเงินกับร ้ำนหนังสือ อีก แพร่ออกไปแล้วจะฟังดูไม่ดี แต่ติดเงินข้ำไม่เป็ นไร วันหน้ำค่อยๆ ใช ้คืนไปก็ได้ ให้หักเอำจำกเงินเดือนทุกเดือนก็แล้วกัน”
สือโหรวกลั้นขำ เกี่ยวกับเรื่องนี้ เจ้ำใบ้น้อยที่เล่ำให้นำงฟังทุก เรื่องมีควำมมั่นใจอย่ำงมำก เดิมทีคิดจะยืมเงินจำกเผยเฉียนผู้เป็ น อำจำรย์ ฟังจำกที่โจวจวิ้นเฉินดีดลูกคิดน้อยๆ เอำไว้ก็คือ เจ้ำเป็ น อำจำรย์ เอำเงินให้ลูกศิษย์ยืม วันหน้ำยังจะกล้ำเปิดปำกทวงเงินอีก หรือ?
ผลคือวันนี้กลับถูกอำจำรย์ปู่ สอดเท้ำเข้ำมำแทรก บัญชีเลอะ เลือนนี้จึงกลำยมำเป็ นไม่เลอะเลือนทันที เวลำนี้โจวจวิ้นเฉินเสียใจ จนไส้เขียวแล้ว หำกรู ้อย่ำงนี้แต่แรกก็คงไม่ซื้อ หนังสือมำมำกขนำด นั้นแล้ว
เฉินผิงอันถำมอีกว่ำ “ป้ ำยที่ท่ำเรือหนิวเจี่ยว เป็ นควำมคิดของ ใคร?”
m/
โจวจวิ้นเฉินเหมำเรื่องนี้มำรับผิดชอบเอง “เป็ นควำมคิดที่ข้ำคิด เองคนเดียว! ไม่เกี่ยวข้องกับคนอื่น!”
ถึงอย่ำงไรเด็กน้อยก็มีประสบกำรณ์ในยุทธภพไม่มำกพอ ยิ่งพูด จึงยิ่งแสดงพิรุธ
สือโหรวรู ้สึกเป็ นกังวลขึ้นมำทันที ขนบธรรมเนียมของภูเขำลั่ว พั่ว กฎระเบียบไม่เคร่งครัดก็จริง
แต่หำกเฉินผิงอันที่เป็ นเจ้ำขุนเขำคิดจะจริงจังกับเรื่องใดขึ้นมำ นั่นก็จะต้องเอำจริงเอำจังอย่ำงมำกแล้ว
เจ้ำใบ้น้อยยังคงไม่รู ้สึกกลัวเลยสักนิด น่ำรำคำญยิ่งนัก ตนไม่ ถูกกับอำจำรย์ปู่ ผู้นี้จริงเสียด้วย ทำไมอำจำรย์ถึงหำอำจำรย์แบบนี้ มำนะ
สือโหรวยื่นมือออกมำกระตุกชำยแขนเสื้อของเด็กชำยเบำๆ ใต้ โต๊ะคิดเงิน บอกเป็ นนัยกับเขำว่ำให้รีบอ่อนข้อให้เจ้ำขุนเขำ อย่ำดื้อ
คิดไม่ถึงว่ำเฉินผิงอันจะพยักหน้ำ “ยังท ำได้ไม่เรียบร ้อยเท่ำไร วันหน้ำสำมำรถเพิ่มชื่อของหยวนหลิงเตี้ยนแห่งยอดเขำจื่อเฟิงอุตรกุ รุทวีป เว่ยจิ้นเซียนกระบี่แห่งศำลลมหิมะเข้ำไปด้วยได้ พวกเขำต่ำงก็ เป็ นเค่อชิงของภูเขำลั่วพั่วพวกเรำ อีกทั้งยังเป็ นประเภทที่ได้รับกำร บันทึกชื่ออย่ำงเป็ นทำงกำรด้วย ต่อให้วันหน้ำผ่ำนทำงมำที่ท่ำเรือห นิวเจียว เห็นป้ ำยแล้วก็ไม่มีทำงชักไช ้เอำโทษ และยังมีทำงฝั่งของ ส ำนักกุยหยกใบถงทวีป ลูกศิษย์ผู้สืบทอดสองคนของส ำนักกุยหยก
m/
อย่ำงเหวยกูซูและเหวยเซียนโหยว เชื่อว่ำวันหน้ำจะต้องเป็ นเซียน กระบี่พสุธำที่มีชื่อเสียงมำกแน่นอน เจ้ำเองก็สำมำรถเพิ่มชื่อพวกเขำ เข้ำไปได้ จ ำไว้ว่ำเขียนขอบเขตให้ชัดเจน ทุกวันนี้ต่ำงก็เป็ นโอสถ ทองกันแล้ว จำกนั้นก็เพิ่มวงเล็บไว้ด้ำนหลังชื่อและขอบเขตของแต่ละ คนด้วย”
เด็กน้อยถำมอย่ำงสงสัย “วันหน้ำถึงจะได้เป็ นเซียนกระบี่? เขียน ชื่อไว้ตอนนี้จะมีประโยชน์อะไรล่ะ ยึดตำแหน่งไปเปล่ำๆ นั่งยองใน ห้องส้วมไม่ยอมถ่ำย จะดึงสถำนะของแขกคนอื่นๆ ให้ต่ำลงไปเปล่ำๆ นะ”
“เจ้ำจะไปเข้ำใจอะไร วันหน้ำค่อยเขียนเพิ่มนั่นแหละที่จะไม่มี ประโยชน์ รอให้พวกเขำเลื่อนเป็ นก่อกำเนิด หรือแม้กระทั่งขอบเขต หยกดิบเมื่อไหร่ก็จะมีเรื่องเล่ำแล้ว บอกว่ำกินขนมของร ้ำนยำสุ้ย สำมำรถฝ่ำทะลุขอบเขตได้”
โจวจวิ้นเฉินเบิกตำกว้ำง เล่นแบบนี้ได้ด้วยหรือ?
เดิมทีนึกว่ำเพื่อหำเงิน เซี่ยโก่วก็หน้ำไม่อำยมำกพอแล้ว คิดไม่ ถึงว่ำคนตรงหน้ำผู้นี้จะหนักกว่ำเสียอีก
เฉินผิงอันพูดเตือนว่ำ “เป็ นแค่ข้อเสนอแนะเท่ำนั้น ไม่เกี่ยวอะไร กับข้ำนะ”
เจ้ำใบ้น้อยยิ้มปำกกว้ำงสดใสให้เฉินผิงอันอย่ำงที่ไม่เคยทำมำ ก่อน
m/
อำจำรย์ปู่ ที่วันๆ ไม่เคยอยู่ติดบ้ำนผู้นี้ พอจะมีกึนอยู่บ้ำงจริงเสีย ด้วย
มิน่ำเล่ำถึงสำมำรถซื้อภูเขำมำได้มำกมำยขนำดนั้น
เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “ไม่พูดถึงผลสำเร็จในกำรฝึ กตน พูดถึงแค่ เรื่องของกำรทำกำรค้ำเจ้ำหนูเจ้ำยังห่ำงชั้นกับข้ำและอำจำรย์ของเจ้ำ อีกไกลนัก”
เจ้ำใบ้น้อยมองข้ำมประโยคนี้ไปโดยอัตโนมัติ ครุ่นคิดทบทวน อย่ำงจริงจังพักหนึ่ง จึงถำมว่ำ “พูดจำเหลวไหลเช่นนี้ไม่ละเมิดข้อ ห้ำมบนภูเขำหรือ?”
เฉินผิงอันเอนกำยพิงโต๊ะคิดเงิน มือก็พลิกเปิดสมุดบัญชีที่ไม่ หนำเล่มนั้นไปด้วย“ละเมิดข้อห้ำมอะไรกัน นี่เรียกว่ำเป็ นเรื่องเล่ำขำน ที่งดงำม เจ้ำมำเดิมพันกับข้ำ ในอนำคตเซียนกระบี่แซ่เหวยทั้งสอง คนจะต้องมำซื้อขนมที่ร ้ำนแน่ อีกทั้งยังจะซื้ออย่ำงไม่เกรงใจแม้แต่ น้อย”
“ไม่เดิมพัน แม้แต่แดงเดียวก็ไม่เดิมพัน”
“เดิมพันเล็กๆ น้อยๆ ให้พอสนุก เอำเป็ นเงินสักสองสำมเฉียนก็ แล้วกัน แพ้หรือชนะก็ พอรู ้จ ำนวนได้คร่ำวๆ”
“เจ้ำฟักแคระผมขำวที่อยู่หน้ำประตูผู้นั้น บอกว่ำปีนั้นท่ำนอยู่ที่ ก ำแพงเมืองปรำณกระบี่ ชื่อเสียงโด่งดังมำก อะไรที่บอกว่ำทั้งเก่ำใหม่ สี่ฤดูกำลล้วนมีส่วน ประลองวิชำกับคนอื่นหมัดเดียวล้มคว่ำ และยังมี
m/
กำรเป็ นเจ้ำมือที่ไร ้ศัตรูเทียมทำน นิสัยกำรเล่นพนันแย่มำกขอแค่ เป็ นคนที่มำนั่งลงบนโต๊ะเดิมพัน มำหนึ่งคนฆ่ำหนึ่งคน มำสองคนฆ่ำ ทั้งคู่ มำสำมค ฆ่ำจนเกลี้ยง…”
เฉินผิงอันยิ้มรับ
เด็กชำยผมขำวที่อำบแดดอยู่นอกประตูร ้อนใจทันที กระโดด ผลุงมำที่หน้ำประตู เต้นผำงสบถด่ำ “เจ้ำใบ้น้อย เจ้ำท ำปำกให้สะอำด หน่อยนะ ข้ำพูดเมื่อไหร่ว่ำนิสัยกำรเล่นพนันของบรรพบุรุษอิ่นกวำน แย่มำก?”
เจ้ำใบ้น้อยร ้องอ้อหนึ่งที “เจ้ำบอกว่ำนิสัยกำรเล่นพนันของเฉิน ผิงอันดีเยี่ยม ข้ำก็แค่ฟังให้เป็ นไปในทำงตรงกันข้ำมเข้ำไว้ไงล่ะ”
เด็กชำยผมขำวนึกไม่ออกว่ำจะตอบโต้เหตุผลบิดเบี้ยวของเจ้ำ ใบ้น้อยอย่ำงไรดี จึงพูดด้วยสีหน้ำไม่พอใจว่ำ “บรรพบุรุษอิ่นกวำน ข้ำถูกใส่ร ้ำย ข้ำได้รับควำมอยุติธรรม!”
เฉินผิงอันไม่ได้สนใจเจ้ำตัวตลกผู้นั้น เพียงแค่ยื่นมือมำลูบศีรษะ ของโจวจวิ้นเฉิน “เจ้ำเกเรไปเถอะ อยู่กับข้ำเชิญอวดเก่งได้ตำม สบำย แน่จริงก็พูดจำแบบนี้ต่อหน้ำอำจำรย์เจ้ำสิ”
เจ้ำใบ้น้อยหัวเรำะร่ำ “สมองข้ำไม่ได้ขำดเส้นประสำทบำงเส้น เหมือนใครบำงคนเสียหน่อย”
เด็กชำยผมขำวยกสองมือเท้ำเอว “เจ้ำใบ้น้อย หำกเจ้ำยังพูดจำ ร ้ำยกำจเหน็บแนมคนอื่นแบบนี้อีก ระวังข้ำจะด่ำเจ้ำเอำนะ บอกตำม
m/
ตรง เวลำปกติที่ทะเลำะกับเจ้ำ เป็ นเพรำะข้ำจงใจยอมให้เจ้ำ ยังแสดง ฝีมือได้ไม่ถึงหนึ่งส่วนด้วยซ้ำ!”
เจ้ำใบ้น้อยยกมุมปำกขึ้น ใบหน้ำเต็มไปด้วยควำมดูแคลน “ก็ด่ำ มำสิ เชิญด่ำได้ตำมสบำย แน่จริงก็ขุดบรรพบุรุษสิบแปดรุ่นมำด่ำ ด้วยเลย ถึงอย่ำงไรอำจำรย์ของข้ำก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ เจ้ำจะต้องกลัวกะผี อะไรล่ะ”
เด็กชำยผมขำวโมโหจริงๆ แล้ว โอ้โห ยังเหล่ตำมองคนอื่นอีกนะ เรียนรู ้มำจำกใคร ใครเป็ นคนสอน…
เพียงแต่พอเด็กชำยผมขำวสังเกตเห็นว่ำมีคนคนหนึ่งเหล่ตำมอง ตัวเองอยู่เหมือนกันก็ยอมสงบปำกสงบค ำทันที สูดจมูก ใบหน้ำยับยู่ แหงนหน้ำมองฟ้ ำ ในใจมีแต่ควำมขมขืน
สือโหรววำงสองมือทับซ ้อนกันไว้บนโต๊ะคิดเงิน มองหนึ่งคนโต กับสองเด็กเล็กที่ลับฝีปำกกัน ใบหน้ำเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
เฉินผิงอันคิดว่ำจะไปดูร ้ำนด้ำนข้ำงสักหน่อย ชุยฮวำเชิงที่อยู่ใน ร ้ำนฉ่ำวโถวจะติดตำมหงเชี่ยและอวิ๋นจื่อไปที่ภูเขำเซียนตูด้วยกัน แต่ เด็กสำวจะได้เป็ นลูกศิษย์ผู้สืบทอดของชุยดงซำน
พี่ชำยน้องสำวที่พลัดพรำกจำกกันไปนำนหลำยปี ชุยตงซำนก็ ช่ำงคิดได้
m/
สือโหรวพลันใช ้เสียงในใจเอ่ย “เจ้ำขุนเขำ ก่อนหน้ำนี้เผยเฉียน ไหว้วำนให้คนน ำชำดประทินโฉมตลับหนึ่งมำมอบให้ข้ำ ขอบคุณ นะ”
ไม่ได้ใช ้น้ำเสียงที่เวลำปกตินำงจงใจกดให้ทุ้มต่ำแล้ว แต่กล่ำว ด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มของสตรี
เฉินผิงอันพยักหน้ำยิ้มรับ “ไม่ต้องเกรงใจนำง”
ปีนั้นเผยเฉียนเคยมำเรียนหนังสือที่โรงเรียนในช่วงระยะเวลำ สั้นๆ เมื่อต้องมำอยู่ในร ้ำนนี้จึงเริ่มสนิทสนมกับสือโหรว
ลังเลเล็กน้อย เฉินผิงอันก็ใช ้เสียงในใจเอ่ยว่ำ “สือโหรว อยำก เปลี่ยนเนื้อหนังมังสำใหม่ กลับคืนมำมีรูปโฉมเป็ นสตรีหรือไม่? บน ภูเขำนอกจำกยันต์สำวงำมหนังจิ้งจอกของเพ่ยเซียงแล้ว ที่ภูเขำ เซียนตูก็ยังมียันต์ที่สร ้ำงขึ้นด้วยกรรมวิธีลับของอวี้จือก่ำงอยู่ด้วย ล้วนสำมำรถทำให้เจ้ำ….เปลี่ยนที่พักพิงได้”
สือโหรวส่ำยหน้ำกล่ำว “เจ้ำขุนเขำ ไม่ต้องหรอก หลำยปีมำนี้ เคยชินเสียแล้ว อีกอย่ำงข้ำเองก็ไม่รู ้สึกว่ำเป็ นแบบนี้มีอะไรที่ไม่ดี นับประสำอะไรกับที่ทุกวันอยู่ในครำบร่ำงเซียนนี้ก็คือพื้นที่ประกอบ พิธีกรรมที่ยอดเยี่ยมที่สุดที่ผู้ฝึกลมปรำณทั่วไปใฝ่ ฝันหำแต่ก็ยังไม่ ได้มำครอง”
โจวจวิ้นเฉินปรึกษำกับเฉินผิงอันด้วยท่ำทีจริงจังอย่ำงที่หำได้ ยำก ถึงขั้นยังเปลี่ยนคำเรียกขำนด้วยควำมเคำรพด้วย “อำจำรย์ปู่
m/
ในเมื่อท่ำนหำเงินเก่งขนำดนี้ ทำไมไม่ช่วยออกควำมเห็นให้กับร ้ำน ยำสุ่ยของพวกเรำและร ้ำนฉ่ำวโถวที่อยู่ข้ำงกันล่ะ?”
เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “เงินเทพเซียนก็หำ เศษเงินและเหรียญทองแดง ก็ต้องหำมำเหมือนกัน ขอแค่เป็ นทรัพย์สินเงินทองที่เข้ำประตูมำอย่ำง ถูกต้องชอบธรรม ไม่ว่ำจะมีจ ำนวนมำกหรือน้อยก็ล้วนหวังให้เป็ นน้ำ เส้นเล็กที่ไหลยำว ไม่หวังให้มีเงินทองไหลมำเทมำ แต่ขอแค่ให้ไหล ไปได้ยำวไกลเท่ำนั้น”
เงียบไปพักหนึ่ง เฉินผิงอันก็ยื่นมือมำกดหัวเด็กน้อย “รอเจ้ำเติบ ใหญ่เมื่อไหร่ก็จะเข้ำใจเหตุผลที่ไม่ใช่เหตุผลข้อนี้เอง”
เจ้ำใบ้น้อยพยักหน้ำรับ
แม้ว่ำจะไม่มีค่ำเหมือนเงินทอง แต่เหตุผลที่ไม่มีค่ำ จะดีจะชั่วก็ยัง เป็ นเหตุผล ไม่ได้เก็บเงินของตนสักหน่อย ฟังๆ ไว้ก็ดีเหมือนกัน แค่ รอคอยดูไปก็พอ
เฉินผิงอันยิ้มบำงๆ เอ่ยว่ำ “อันที่จริงหำกไม่เข้ำใจหลักกำร เหตุผลพวกนี้ย่อมดียิ่งกว่ำ”
ในหนังสือหลำยเล่มพบเจอหลักกำรเหตุผลหลำยอย่ำง หนึ่ง ควำมขมขื่นก็มักจะทำให้เข้ำใจหนึ่งเหตุผลอยู่เสมอ
แค่มองเห็น แต่ไม่เข้ำใจ นั่นก็คือควำมโชคดีอย่ำงหนึ่ง
m/
เฉินผิงอันออกมำจำกตรอกฉีหลง เด็กชำยผมขำวอยู่ว่ำงไม่มี อะไรท ำจึงตำมกันบรรพบุรุษอิ่นกวำนไปด้วย
ไปที่ร ้ำนยำตระกูลหยำงก่อน
ตอนนี้ที่ร ้ำนมีแค่ลูกจ้ำงหนุ่มเฝ้ ำร ้ำนคนเดียวเท่ำนั้น เพรำะเหตุ เปลี่ยนแปลงในปีนั้นทำให้ตลอดหลำยปีมำนี้กิจกำรของที่ร ้ำนไม่ดีมำ โดยตลอด แต่รำกฐำนของตระกูลหยำงลึกล้ำ จึงไม่สนใจเรื่องพวกนี้ เลยสักนิด
ลือหลิงซำน มำจำกครอบครัวในตรอกเถำเย่ แม้ว่ำจะไม่ติด อันดับสี่แช่ใหญ่สิบตระกูลแต่อยู่ในเมืองเล็กก็ถือว่ำเป็ นชำติกำเนิดที่ ดี
บำงทีผู้ฝึกยุทธหนุ่มคนนี้ จนถึงทุกวันนี้ก็คงยังไม่รู ้ว่ำ ตัวเองคือ ลูกศิษย์ปิดส ำนักของผู้เฒ่ำที่อยู่ในเรือนด้ำนหลังคนนั้น ยิ่งไม่รู ้ว่ำ ศิษย์พี่ของเขำมีใครบ้ำง แล้วแต่ละคนมีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั้งใต้หล้ำ แค่ไหน
เด็กชำยผมขำวนั่งอยู่ตรงหน้ำประตู ไม่ได้เข้ำไปในร ้ำน ในร ้ำนมี แต่กลิ่นยำ ไม่เห็นจะน่ำสนใจตรงไหน
เฉินผิงอันเดินข้ำมธรณีประตูเข้ำไป ยิ้มถำม “แม่นำงซูไม่อยู่ หรือ?”
สือหลิงซำนกล่ำว “ศิษย์พี่หญิงออกไปหำประสบกำรณ์ข้ำงนอก แล้ว”
m/
ศิษย์พี่หญิงไม่ได้บอกว่ำจะไปที่ไหน แต่ดูเหมือนว่ำจะเป็ นกำร ออกเดินทำงไกลครั้งหนึ่ง ต้องไปไกลมำกๆ
บำงทีปีหน้ำอำจจะกลับมำ หรืออำจจะเป็ นปีถัดไป บำงทีหลำยๆ ปีผ่ำนไปแล้วนำงก็อำจจะยังไม่กลับมำ เขำแค่อยู่ที่นี่รอคอยนำงไปก็ พอ
สือหลิงซำนถำมอย่ำงใคร่รู ้ “เฉินผิงอัน เจ้ำมำหำศิษย์พี่ของข้ำมี ธุระหรือ?”
ล้วนเป็ นคนที่เกิดและเติบโตมำในเมืองเล็กเหมือนกัน บวกกับ ควำมสัมพันธ ์ทำงฝั่งของอำจำรย์ สือหลิงซำนจึงไม่ได้มีควำมรู ้สึกที่ พิเศษอะไรต่อเจ้ำขุนเขำเฉินแห่งภูเขำลั่วพั่วผู้นี้ ต่อให้จะมีสถำนะ มำกกว่ำนี้ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขำแม้แต่เหรียญทองแดงเดียว หำก ว่ำร่ำรวยแล้วดูถูกคนอื่น ถ้ำอย่ำงนั้นก็อย่ำแวะมำเยือนอีกเลย ถึง อย่ำงไรแต่ละคนก็ไม่มีเรื่องให้ขอร ้องกันอยู่แล้ว หำกแวะมำเยือน โอ้ อวดตัวเองอย่ำงน่ำรังเกียจก็โอ้อวดไปเถอะ ข้ำไม่สนใจเจ้ำ แล้วก็ไม่ คิดจะดูสีหน้ำของเจ้ำด้วย
สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือหำกอิงตำมข่ำวลือเล็กๆ จำกทำงฝั่งของ เจ้ำของร ้ำนยำ ซึ่งเป็ นข่ำวที่ไม่กล้ำแพร่งพรำยให้คนนอกรับรู ้ ดู เหมือนว่ำตอนที่เฉินผิงอันยังเด็กเคยได้รับบุญคุณที่ไม่น้อยไปจำก ทำงร ้ำนยำด้วย
m/
เฉินผิงอันยิ้มกล่ำว “ไม่มีอะไร ก็แค่แวะมำถำมเฉยๆ เดิมทีมีเรื่อง ในอดีตบำงอย่ำงที่อยำกถำมแม่นำงซูต่อหน้ำ”
สือหลิงซำนระแวงขึ้นมำทันใด “เจ้ำจะมีเรื่องอะไรให้คุยกับศิษย์พี่ หญิงของข้ำได้?”
เฉินผิงอันหลุดข ำอย่ำงอดไม่อยู่ เอ่ยสัพยอกว่ำ “สือหลิงซำน ต่อ ให้เจ้ำจะป้ องกันโจรแค่ไหนก็ไม่ควรป้ องกันมำถึงบนหัวของข้ำ หรอก”
สือหลิงซำนเบ้ปำก นั่นก็ไม่แน่หรอกนะ
เจิ้งต้ำเฟิงคนเสเพลเคยบอกว่ำ คนซื่อมักไม่เป็ นที่นิยม แต่หำก คนชื่อมีเงินเมื่อไหร่ก็จะได้รับควำมนิยมเป็ นพิเศษ
เด็กชำยผมขำวที่เงี่ยหูฟังมำโดยตลอดอำรมณ์ดีทันใด อยู่ดีๆ ก็ นึกถึง “เรื่องเล่ำ” เรื่องหนึ่งของภูเขำลั่วพั่ว ว่ำกันว่ำตอนที่หลี่ไหวยัง เด็กได้ติดตำมเฉินผิงอันไปขอศึกษำต่อที่ส ำนักศึกษำชำนหยำต้ำสุย หลังจำกทั้งสองฝ่ ำยสนิทสนมกันแล้วก็ทำตัวเป็ นขวดน้ำมันที่ต้องให้ เฉินผิงอันลำกไปตลอดทำง (เปรียบเปรยถึงตัวภำระ) ใจคิดอยำกจะ ให้เฉินผิงอันเป็ นพี่เขยของตัวเองท่ำเดียว ผลคือเจ้ำเด็กโง่ผู้นี้คิดไป คิดมำก็ได้ข้อสรุปว่ำพี่สำวของข้ำไม่คู่ควร
มำรดำมันเถอะ “พรรค” แห่งนั้นของหมี่ลี่น้อยล้วนมีแต่ผู้มำก ควำมสำมำรถ
m/
ท ำไมข้ำถึงเข้ำไปอยู่ด้วยไม่ได้นะ? เด็กชำยผมขำวยกสองแขน กอดอก แล้วเริ่มครุ่นคิดอย่ำงจริงจัง หรือว่ำข้ำจะได้แต่รับต ำแหน่งผู้ พิทักษ์ขวำตรอกฉีหลงมำจำกเด็กชำยชุดสีชำดเท่ำนั้น?
นั่นก็ไม่เท่ำกับว่ำมีชีวิตสู้หมำตัวหนึ่งก็ยังไม่ได้จริงๆ หรอกหรือ?!
