กระบี่จงมา - บทที่ 973.1 ยืมลมตะวันออก

ตรอกฉีหลงของอำเภอไหวหวงเส้นนี้พลันกลำยมำเป็ นหอบิน ทะยำนแห่งหนึ่ง

ด้ำนบนสุดยังคงเป็ นสตรีที่ยืนค้ำยันด้ำมกระบี่ บุรุษที่อยู่ข้ำงกำย นั่งอยู่บนขั้นบันได ทั้ง สองต่ำงก็มีดวงตำสีทองที่บริสุทธิ์อย่ำงถึงที่สุด คู่หนึ่ง

เนื้อหนังมังสำที่ทั้งร่ำงของ “เซี่ยโก่ว” เด็กสำวผู้สวมหมวกขน เตียวพลันแหลกสลำย กลำยเป็ นผุยผง ก่อนจะรวมตัวกันกลำยเป็ น สตรีเรือนกำยสูงเพรียวที่มีรูปโฉมใหม่เอี่ยม

ป๋ ำยจิ่งใช ้สองมือถือกระบี่ชูขึ้นสูงเหนือศีรษะ มองสบตำกับคน สองคนที่อยู่ด้ำนบน

นี่ต่ำงหำกจึงจะเป็ นรูปโฉมที่แท้จริงของป๋ ำยจิ่ง

เสี่ยวโม่กล่ำว “แนะนำเจ้ำว่ำทำงที่ดีที่สุดควรเก็บกระบี่ลงชะ”

ป๋ ำยจิ่งหรี่ตำยิ้มเอ่ย “โอกำสหำได้ยำก สำมำรถยืดเส้นยืดสำย ได้พอดี ข้ำไม่เชื่อจริงๆว่ำพวกเขำจะสำมำรถลำกข้ำเข้ำไปอยู่ใน แม่น้ำแห่งกำลเวลำของเมื่อหมื่นปี ก่อนได้ในรวดเดียว หำกมี ควำมสำมำรถมำกขนำดนั้นก็คงไม่มีทำงมีวันนี้ได้แล้ว!”

 om/

กระชำกตัวผู้ฝึ กกระบี่คนหนึ่งที่หลังจำกเวลำหมื่นปี ผ่ำนไปก็ กลำยมำเป็ นขอบเขตบินทะยำนขั้นสมบูรณ์แบบ ออกจำกฟ้ ำดินที่ บรรพจำรย์สำมลัทธิเป็ นผู้เฝ้ ำพิทักษ์ กลับไปยังขุนเขำสำยน้ำเก่ำเมื่อ หมื่นปีก่อน ขนำดขอบเขตสิบห้ำก็ยังทำไม่ได้!

ยอดบนสุดของขั้นบันได บุรุษที่เท้ำคำงด้วยมือข้ำงเดียวคลี่ยิ้ม เต็มใบหน้ำ เอ่ยเสียงเบำว่ำ “เสี่ยวโม่ของพวกเรำยังคงเอนเอียงเข้ำ หำป๋ ำยจิ่ง ดูท่ำแล้วน่ำจะมีลุ้น”

นำงพยักหน้ำ “เมื่อเผชิญกับควำมยำกลำบำกจึงได้เห็นควำม จริงใจ”

แม้ว่ำเสียวโม่จะไม่ได้ยินคำพูดของคนสองคนที่อยู่ด้ำนบนสุด แต่ดูจำกสีหน้ำของ “คุณชำยบ้ำนตน ที่ทั้งคุ้นเคยทั้งแปลกหน้ำแล้ว กลับรู ้สึกได้ว่ำไม่เหมือนว่ำพวกเขำจะก ำลังพูดอะไรดีๆ

“เฉินผิงอัน” คนนั้นยิ้มตำหยี โบกมือบอกลำเสี่ยวโม่เบำๆ พลำง ยิ้มอ่อนกล่ำวว่ำ “เสี่ยวโม่ ระวังไว้หน่อยนะ อย่ำปล่อยให้ข้ำวสำรหุง กลำยเป็ นข้ำวสุกได้เสียล่ะ”

ภำพเหตุกำรณ์ประหลำดสลำยหำยไป เสี่ยวโม่กับป๋ ำยจิ่งหวน กลับมำอยู่ในตรอกฉีหลงอีกครั้ง

เซี่ยโก่วจับประคองหมวกขนเตียวบนศีรษะ หลุดหัวเรำะพรืดเอ่ย ว่ำ “ของปลอม ของปลอม ท ำเป็ นเล่นหลอกผีหลอกเจ้ำ ท ำเอำข้ำ ตกใจแทบแย่”

 om/

เสี่ยวโม่มีสีหน้ำกระอักกระอ่วน ทั้งๆ ที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง ไยจึงเกิด ควำมรู ้สึกลวงตำเหมือนถูกจับชู้ได้คำเตียงเลยเล่ำ

เซี่ยโก่วตำหนิ “เสี่ยวโม่ ล้วนต้องโทษเจ้ำ บุคคลผู้นั้นตำมมำเจอ เพรำะเส้นสำยบนวิถีกระบี่ของเจ้ำ ก็เหมือนนั่งเฝ้ ำตอรอกระต่ำยอยู่ ตอนล่ำงของแม่น้ำแห่งกำลเวลำแล้วจับได้พวกเรำคำหนังคำเขำ”

ระหว่ำงที่เอ่ยพูด เซี่ยโก่วก็ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อบนหน้ำผำก

เสียวโม่หันไปมอง เซี่ยโก่วก็รีบอธิบำยทันทีว่ำ “ต่อให้เป็ นของ ปลอมก็น่ำตกใจมำกเลยนะ ใต้หล้ำกว้ำงใหญ่ขนำดนี้ เงยหน้ำมอง ไม่เห็น ก้มหน้ำลงก็ต้องเห็น ไม่มีควำมจ ำเป็ นต้องเดินให้หนทำงคับ แคบ ไป ไปดื่มเหล้ำระงับควำมตกใจกันหน่อย”

ไปถึงร ้ำนฉ่ำวโถว เสี่ยวโม่ให้จิ๋วเอ๋อร ์ช่วยยกเหล้ำหมักข้ำว เหนียวมำให้สองกำ ยิ้มบอกว่ำไม่ต้องไปทำกับแกล้มที่ห้องครัวแล้ว มี แค่สถำนที่ให้พวกเรำดื่มเหล้ำก็พอ

เซี่ยโก่วนั่งขัดสมำธิลงบนม้ำนั่งยำว ดื่มเหล้ำหมักข้ำวเหนียวไป ชำมใหญ่แล้วถอนหำยใจเอ่ยว่ำ “ได้เงินน้อยนิดมำอย่ำงยำกล ำบำก ก็ไม่ง่ำยเลยจริงๆ เสี่ยวโม่เจ้ำไม่รู ้อะไรหลังจำกที่ข้ำมำถึงใต้หล้ำ ไพศำล เพื่อเก็บออมเงิน ตลอดทำงมำนี้ต้องลำบำกแค่ไหนไปขุด หำ สมุนไพรจำกบนภูเขำเอำมำขำยล่ำงภูเขำ เกือบจะถูกคนแทะโลม ด้วยนะ มีชีวิตอย่ำงน่ำอนำถนัก”

 om/

เสี่ยวโม่ดื่มเหล้ำหนึ่งอีก “คนที่หำเงินไม่ได้จริงๆ ถึงจะมีสิทธิ์พูด ว่ำล ำบำก”

เซี่ยโก่วเอ่ยอย่ำงขุ่นเคือง “ประโยคนี้พูดจำได้เหมือนคนจริงๆ”

เสี่ยวโม่วำงชำมเหล้ำลง ใช ้เสียงในใจถำมว่ำ “เจ้ำกล้ำฆ่ำ ขอบเขตบินทะยำนหรือไม่?”

เซี่ยโก่วกะพริบตำปริบๆ “เจ้ำนอนจนโง่ไปแล้วหรือไร?”

กล้ำหรือไม่กล้ำ มีอะไรไม่กล้ำด้วยเล่ำ

ปัญหำคือเป็ นเรื่องที่ทำได้หรือไม่ได้ ที่นี่ไม่ใช่ใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำง เสียหน่อย

เจ้ำอยำกถูกจอมปรำชญ์น้อยจับตัวไปมำกขนำดนี้เลยหรือ จำกนั้นก็ไปกินข้ำวในตะรำงพร ้อมกับหลิวชำที่สวนกงเต๋อ ก็จริงนะ เมื่อเป็ นเช่นนี้ ไม่ได้เจอหน้ำข้ำ เจ้ำก็สำมำรถตำไม่เห็นใจไม่หงุดหงิด ได้แล้ว

ฟังคำพูดแล้งน้ำใจจำกชำยใจดำแล้วทรมำนยิ่งกว่ำถูกกระบี่บิน ทิ่มแทงหัวใจเสียอีก เซี่ยโก่วสูดจมูก เช็ดหัวตำ เห็นว่ำเสี่ยวโม่ที่นั่ง อยู่ฝั่งตรงข้ำมไม่สะทกสะท้ำนก็รู ้สึกเบื่อ จึงเปลี่ยนสีหน้ำเสียใหม่ เอ่ย อย่ำงเกียจคร้ำนว่ำ “ว่ำมำเถอะ ฆ่ำใคร”

เสี่ยวโม่กล่ำว “ผู้ครองลำคลองเย่ถั่วเก่ำ หย่ำงจื่อ”

 om/

เซียโก่วเอ่ยอย่ำงกระจ่ำงแจ้ง “ที่แท้ก็นำงเองหรือ ควำมสำมำรถ ในกำรหนีเอำชีวิตรอดไม่เลวเลย แต่ควำมสำมำรถในกำรต่อยตีกลับ ไม่ได้เรื่อง ไม่ได้เรื่องมำกๆ ดีแต่หน้ำอกโตกันใหญ่ตบะไม่เพิ่มพูน ได้ กำรสืบทอดมำอย่ำงเสียเปล่ำ เห็นแล้วก็รำคำญตำ หำกสตรีผู้ นี้ ไม่ได้ถูกทำงฝั่งของศำลบุ๋นรั้งตัวไว้ที่นี่ แต่ทุกวันนี้ไปอยู่ใต้หล้ำ เปลี่ยวร ้ำงล่ะก็ เฮอะ”

เซี่ยโก่วอยำกได้วิชำอภินิหำรแห่งชะตำชีวิตบทหนึ่งของหย่ำงจื่อ มำนำนหลำยปี แล้วเกิดมำก็ไม่เหมำะกับหย่ำงจื่อ แต่เซี่ยโก่วมี ควำมสำมำรถในกำรท ำควำมเข้ำใจต่อกำรเรียนรู ้วิชำอภินิหำรได้ เป็ นอย่ำงดี ฝึกตนได้รวดเร็วมำก อีกทั้งถนนสำยนี้สำหรับหย่ำงจื่อ แล้วไม่ถือว่ำเหมำะสมสักเท่ำไร แต่หำกเซี่ยโก่วได้เรียนรู ้ บีบให้แตก ขยี้ให้เละ ก็จะสำมำรถเอำมำชดเชยช่องโหว่บนมหำมรรคำของนำง ได้สมบูรณ์พอดี หำกไม่ทันระวังก็อำจได้เลื่อนเป็ นขอบเขตสิบสี่จริงๆ

ในควำมเป็ นจริงแล้วตอนนั้นที่เสี่ยวโม่ไล่ฆ่ำหย่ำงจื่อ ป๋ ำยจิ่งก็ คอยติดตำมดูอยู่ไกลๆอย่ำงเงียบเชียบมำโดยตลอด

รอกระทั่งหยวนโส่วบรรพจำรย์ย้ำยภูเขำปรำกฏตัว นำงก็เผยตัว ตำม กล้ำตีบุรุษของข้ำ ถำมข้ำป๋ ำยจิ่งหรือยังว่ำยอมหรือไม่? สองต่อ สอง นั่นต่ำงหำกจึงจะยุติธรรม

คู่รักเทพเซียนอย่ำงพวกเขำรับมือกับชู้รักคู่หนึ่ง จะไม่ง่ำยดำย เหมือนกวักมือเรียกมำหรอกหรือ จะแพ้ได้อย่ำงไร

 om/

น่ำเสียดำยที่เสี่ยวโม่ไม่ยอมร่วมมือกับตน เขำถึงกับเดินจำกไป โดยตรง

เซี่ยโก่วเอ่ย “ข้ำกับนำยท่ำนป๋ ำยและศำลบุ๋นมีข้อตกลงร่วมกัน แต่ก็นะ”

“ในเมื่อเจ้ำเปิ ดปำกพูดแล้ว ข้ำก็สำมำรถลองพิจำรณำดูได้ เงื่อนไขก็คือเจ้ำต้องรับประกันว่ำข้ำจะสำมำรถออกไปจำกใต้หล้ำ ไพศำลได้โดยที่ยังมีชีวิตรอด

เซี่ยโก่วยื่นฝ่ ำมือข้ำงหนึ่งออกมำ เลิกคิ้วให้กับเสี่ยวโม่ “ผลประโยชน์ล่ะ? พี่น้องแท้ๆยังต้องคิดบัญชีกันอย่ำงชัดเจน หำก พวกเรำเป็ นคนรักกันก็ไม่จำเป็ นต้องคุยเรื่องนี้กันหรอกปัญหำคือ พวกเรำไม่ใช่”

เซี่ยโก่วลูบปำก “ทุกวันนี้ข้ำอ่ำนตำรำมำมำกมำยแล้ว บุรุษมำก ควำมสำมำรถกับโฉมสะครำญในต ำรำและนิยำยในยุทธภพก็ล้วนใช ้ วิธีกำรแบบนี้กันทั้งนั้น วีรบุรุษช่วยเหลือสำวงำม บุญคุณยิ่งใหญ่มิ อำจตอบแทนได้ ข้ำน้อยก็ได้แต่ตอบแทนด้วยเรือนกำยแล้วยินดีจะ หนุนนอนเคียงหมอน พอมำเป็ นพวกเรำสองคนก็หลักกำรเหตุผล เดียวกันนั่นแหละ!”

เสี่ยวโม่กำลังจะเปิดปำกพูด เฉินผิงอันก็มำพลิ้วกำยนั่งลงข้ำง หนึ่งของโต๊ะเหล้ำก่อนแล้ว ยิ้มเอ่ยว่ำ “เสี่ยวโม่ อย่ำได้ตอบตกลงว่ำ จะตอบแทนด้วยเรือนกำยเด็ดขำดเชียวนะ”

 om/

ส่วนด้ำนหลังเซี่ยโก่วก็มีคนผู้หนึ่งยื่นมือมำกดลงบนหมวกขน เตียวเหนือศีรษะของเด็กสำวด้วยเช่นกัน “เมื่อครู่นี้ไม่ถือสำเจ้ำ แต่ เจ้ำกลับยังเกเรอยู่แบบนี้อีกหรือ?”

เซี่ยโก่วย่นคอ พูดด้วยสำยตำฉำยแววไม่พอใจ “เสี่ยวโม่ เสี่ยว โม่ รีบช่วยพูดทวงควำมเป็ นธรรมแทนข้ำที ข้ำใจเสำะ กลัวแทบตำย อยู่แล้ว”

ผู้ฝึกตนปล่อยจิตเดินทำงไกลหมื่นลี้จะนับเป็ นอะไรได้ สองคนนี้ คงไม่ใช่ว่ำปล่อยจิตเดินทำงไกลหมื่นปีหรอกกระมัง?

ภูเขำเซียนตู ท่ำเรือชิงซำน

ชุยตงซำนนับนิ้วคำนวณ แล้วร่ำยรำยชื่อพันธมิตรทั้งหลำย ออกมำ “สกุลเหยำต้ำเฉวียน เรือนอวิ่นฉ่ำวผูซำน ภูเขำไท่ผิง สำนัก กุยหยก สกุลหลิวธวัลทวีป สกุลอวี๋รำชวงศ์ เสวียนมี่แผ่นดินกลำง หกฝ่ ำย ตอนนี้มีแค่นี้ คนที่มีเงินก็ออกเงิน คนที่มีแรงก็ออกแรง ต่ำง คนต่ำงทำหน้ำที่ของตัวเอง แบ่งงำนกันอย่ำงชัดเจน รักใคร่กลม เกลียว ลงเรือล ำเดียวกัน”

จำงจื๋อพยักหน้ำรับ “เป็ นกำรจับคู่ที่ดีมำก”

ผู้ฝึกตนขอบเขตบินทะยำนทั่วไปก็ยังมิอำจสร ้ำงสถำนกำรณ์อัน ดีงำมที่ยิ่งใหญ่ขนำดนี้ได้

นี่ก็คือรำกฐำนแฝงของอิ่นกวำนคนสุดท้ำยของก ำแพงเมือง ปรำณกระบี่แล้ว

 om/

อู่โซ่วผู้นั้นหนังตำกระตุก โดยเฉพำะอย่ำงยิ่งเมื่อได้ยินชื่อของ สกุลหลิวธวัลทวีป เขำก็ถึงกับคิดอยำกจะลั่นกลองถอยทัพ ทุกวันนี้ เขำถือว่ำเป็ นบุคคลอันดับสำมในส่วนของร ้ำนผ้ำห่อบุญใบถงทวีป แล้ว แม้แต่อันดับที่สองก็ยังไม่ได้มำครอง ถือว่ำถูกลดตำแหน่งลงมำ วันหน้ำต้องดูที่ผลงำนภำยหลัง หำกว่ำยังสร ้ำงผลงำนอะไรไม่ได้ก็ จะต้องถูกศำลบรรพจำรย์คิดบัญชีย้อนหลังแล้ว

ไม่ได้บอกว่ำสกุลหลิวธวัลทวีปหำเงินอย่ำงอ ำมหิตใจด ำ แต่เป็ น เพรำะแต่ไหนแต่ไรมำสกุลหลิวก็ชอบเป็ นผู้น ำในกำรค้ำขำยในทุก ขั้นตอน คนนอกได้แต่คอยให้กำรช่วยเหลืออยู่ข้ำงๆ มิอำจสอดมือ เข้ำไปยุ่งเกี่ยวกับกำรโคจรของเส้นสำยเงินทองหลักได้

ในร ้ำนผ้ำห่อบุญมีกำรค้ำหลำยอย่ำงที่หำกแค่ขยับปำก คุยโว จนดอกไม้โปรยปรำยลงมำจำกฟ้ ำ ก็ยังไม่มีประโยชน์อะไร ตำมกฎ ของศำลบรรพชนแล้ว หำกว่ำใครหมำยตำในกิจกำรใดกิจกำรหนึ่ง เงินครึ่งหนึ่งก็ต้องควักออกมำจำกกระเป๋ ำของตัวเอง

หำกขำดทุน ไม่ว่ำจะทุบหม้อขำยเหล็กก็ดีหรือยืมเงินมำจำกคน อื่นก็ช่ำง ล้วนจะต้องเอำเงินไปชดเชยแต่โดยดี เงินไม่พอก็ต้องเขียน ใบยืมหนี้ซึ่งเป็ นหลักฐำนที่เป็ นลำยลักษณ์อักษร ถึงอย่ำงไรก็ต้องอุด ช่องว่ำงของร ้ำนผ้ำห่อบุญเอำไว้ก่อนให้ได้ ไม่ใช่ว่ำพอได้เงินมำแล้ว ก็จะเอำมำใช ้จ่ำยอย่ำงมือเติบ หรือไม่ก็เก็บเข้ำกระเป๋ ำตัวเอง อีกทั้ง ทำงฝั่งของศำลบรรพจำรย์ก็จะยังส่งนักบัญชีผู้หนึ่งมำโดยเฉพำะ สถำนะค่อนข้ำงคล้ำยคลึงกับแม่ทัพผู้ตรวจตรำสนำมรบ คิดอยำกจะ

 om/

อ้อมผ่ำนคนผู้นี้ไป เล่นตุกติกบนสมุดบัญชี ก็ยำกยิ่งกว่ำเดินขึ้น สวรรค์เสียอีก

อู๋โซ่วมีอำจำรย์อำอยู่คนหนึ่งที่ยังต้องใช ้หนี้ให้กับร ้ำนผ้ำบุญเป็ น เวลำถึงเจ็ดร ้อยปีเต็มหวนนึกถึงอดีตอันห่ำงไกล ตอนที่อำจำรย์อำมี หน้ำมีตำมำกที่สุด ถ้ำสวรรค์เทียนอวี๋ของหลิวเสียทวีปยังถึงกับเคย ให้อำจำรย์อำยืมเงินก้อนใหญ่ ลำพังแค่ดอกเบี้ยในแต่ละปีก็สำมำรถ นอนเสวยสุขได้แล้ว บอกว่ำเป็ นเศรษฐีผู้ร่ำรวยที่สำมำรถตั้งตัวเป็ น ศัตรูกับแคว้นแห่งหนึ่งยังไม่นับเป็ นอะไรได้ ต้องบอกว่ำร่ำรวยจน สำมำรถเป็ นศัตรูกับทั้งทวีปได้เลยด้วยซ้ำ ผลคือใจกล้ำมำกเกินไป ไปเข้ำร่วมกับกิจธุระภำยในเรื่องหนึ่งระหว่ำงสำนักเบื้องบนกับส ำนัก เบื้องล่ำง จึงสูญเสียพลังต้นกำเนิดอย่ำงหนัก ขโมยไก่ไม่สำเร็จยัง ต้องเสียข้ำวสำรไปอีกหนึ่งกำมือ

ชุยตงซำนเหลือบมองกำรเปลี่ยนแปลงทำงสีหน้ำอันลุ่มลึกของอู๋ โซ่ว เชี่ยวชำญเรื่องกำรหำเงินก็ดีแต่จะรู ้จักหำเงิน ดูท่ำพอแผลหำยดี ก็ลืมควำมเจ็บปวดไปเสียแล้ว

คงไม่ใช่ว่ำจำงจื๋อรีบเร่งจะมำตกปลำที่ท่ำเรือชิงซำนโดยใช ้อู๋โซ่ว เป็ นเหยื่อล่อหรอกกระมัง? ก็เหมือนว่ำปลำใหญ่ตกยำกหลุดจำกคัน เบ็ดได้ง่ำย แต่ส ำหรับตำเฒ่ำเจ้ำเล่ห์อย่ำงจำงจื๋อแล้ว ยกคันเบ็ดหนึ่ง ทีปลำใหญ่ลอยพ้นผิวน้ำก็พอจะวิเครำะห์นิสัยใจคอของอำจำรย์ตน ได้คร่ำวๆ แล้ว เพรำะถึงอย่ำงไรจำงจื๋อก็ไม่มีทำงมีควำมกล้ำนั้น ไม่ กล้ำรู ้สึกว่ำตัวเองสำมำรถตกอิ่นกวำน “เฉินผิงอัน” และสองสำนักที่

 om/

ก่อตั้งใหม่อย่ำงภูเขำลั่วพั่วและสำนักกระบี่ชิงผิงมำได้ในรวดเดียว จริงๆ พูดง่ำยๆ ก็คือจำงจื๋อตั้งใจปล่อยให้ปลำใหญ่หลุดจำกเบ็ด เพรำะว่ำมีแผนกำรที่ยำวไกลยิ่งกว่ำนั้นให้กับร ้ำนผ้ำห่อบุญทั้งหมด

ชุยตงซำนค่อนข้ำงหงุดหงิดกับเรื่องนี้จึงคร ้ำนจะพูดจำวกวน อ้อมค้อม ใช ้เสียงในใจถำมโดยตรงเลยว่ำ “จำงจื๋อ เจ้ำเป็ นคนฉลำด ขนำดนี้ ท ำไมต้องจงใจพำอู๋โซ่วมำสร ้ำงเรื่องน่ำเบื่อให้ตัวเองด้วย?”

จำงจื๋อยิ้มเอ่ย “ยังคงไม่ฉลำดเฉียบแหลมได้เหมือนกับเจ้ำสำนัก ชุยและอำจำรย์ของเจ้ำ

“ประโยคนี้หมำยควำมว่ำอย่ำงไร? พูดจำระวังหน่อย อย่ำได้เดิน ตำมรอยเท้ำของบรรพจำรย์อู๋เข้ำล่ะ”

“เจ้ำส ำนักชุยก็รู ้ดีอยู่แก่ใจไยต้องแกล้งถำมด้วย”

“จำงจื๋อเอ๋ยจำงจื๋อ ข้ำแกล้งโง่ย่อมมีควำมสำมำรถและควำม มั่นใจพอที่จะแกล้งโง่แต่เจ้ำแกล้งโง่กับข้ำก็คือโง่จริงๆ แล้ว จะแนะน ำ เจ้ำสักคำนะ ทุกวันนี้ข้ำคือเจ้ำสำนักของสำนักกระบี่ชิงผิง ก็สำมำรถ ท ำเหมือนอำจำรย์ ออกคำสั่งไล่แขกเป็ นครั้งที่สองได้เหมือนกัน กำรค้ำขำยทำงใต้ของใบถงทวีปของร ้ำนผ้ำห่อบุญพวกเจ้ำ ข้ำไม่มี สิทธิ์ไปควบคุม ที่นั่นคือเขตอิทธิพลของส ำนักกุยหยก ข้ำกับเหวยอิ๋ง เจ้ำส ำนักคนปัจจุบันไม่สนิทกันแม้แต่น้อย กับอดีตเจ้ำส ำนักเจียง ของส ำนักกุยหยกก็ไม่ถือว่ำสนิทกันมำกกนัก แต่กำรค้ำทำงทิศ เหนือ นับแต่วันนี้ไปก็อย่ำได้หวังว่ำจะรำบรื่นอีกเลย”

 om/

ตอนนั้นร ้ำนผ้ำห่อบุญที่แจกันสมบัติทวีปก็ถูกซิ่วหูชุยฉำนขับไล่ ออกจำกอำณำเขต จุดจบก็คล้ำยคลึงกับเซียนกระบี่ชีชำนของหลิว เถำจือ ต่ำงก็ถือว่ำแยกย้ำยกันไปอย่ำงไม่สบอำรมณ์ ผูกปมแค้นต่อ กันนับแต่นั้น

ชุยฉำนไม่มีทำงอนุญำตให้กองก ำลังภำยนอกใดๆ มำเป็ นตัว ถ่วงทำให้สงครำมที่กำลังจะเกิดขึ้นเกิดข้อผิดพลำดเด็ดขำด เพรำะฉะนั้นต่ำงคนต่ำงเดินกันไปคนละทำง

นี่เป็ นเพรำะว่ำสงครำมยังไม่ทันเกิดขึ้น ร ้ำนผ้ำห่อบุญก็สัมผัสได้ ถึงอันตรำยก่อนแล้วแต่ส่วนของร ้ำนผ้ำห่อบุญที่อยู่ในเก้ำทวีปของ ไพศำลมีแค่แจกันสมบัติทวีปของอู๋โซ่วเท่ำนั้นที่แสดงออกอย่ำงหน้ำ เลือดเกินไป

เดิมทีเฉินผิงอันไม่ต้องไปสนใจเรื่องวกวนอ้อมค้อมพวกนั้น ดังนั้นก่อนหน้ำนี้เฉินผิงอันถึงได้ ออกคำสั่งไล่แขก” บนโต๊ะเหล้ำ และนั่นก็เป็ นกำรบอกกล่ำวอย่ำงชัดเจนมำกแล้ว

สนำมรบใหญ่ของใต้หล้ำไพศำลและใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำงในทุก วันนี้เพิ่งจะตีกันไปได้แค่ครึ่งเดียว อย่ำคิดว่ำจะดึงเอำควำมได้เปรียบ ไปทั้งหมด ในเมื่อมีควำมสำมำรถพอที่จะหลบเลี่ยงหำยนะ ก็อย่ำคิด ว่ำจะมำฉกฉวยโอกำสนี้ อย่ำงน้อยที่สุดทำงฝั่งแจกันสมบัติทวีปนี่ก็ อย่ำได้หวัง

 om/

และจำงจื๋อก็ยังจงใจพำอู่โซ่วมำเยี่ยมเยือนถึงที่นี่ ไยจะไม่ใช่กำร หยั่งเชิงอย่ำงหนึ่งสำหรับอิ่นกวำนหนุ่มผู้นี้ จำงจื๋อมีสำมเรื่องที่ ต้องกำรพิสูจน์ ข้อแรก เขำจะรับหน้ำที่เป็ นรำชครูของต้ำหลี สืบทอด ต่อจำกชุยฉำนซิ่วหู่ผู้เป็ นศิษย์พี่ของสำยเหวินเซิ่งหรือไม่ ข้อสอง สำนักกระบี่ชิงผิงที่อยู่ในใบถงทวีปแห่งนี้มีควำมทะเยอทะยำน อยำกจะเป็ นผู้น ำของเหล่ำจวนเซียนในหนึ่งทวีปหรือไม่ ข้อสำม นิสัย ใจคอของเฉินผิงอันกับซิ่วหูมีควำมคล้ำยคลึงกันมำกแค่ไหน แตกต่ำงจำกชุยฉำนมำกเท่ำไร เขำจำงจื๋อกับร ้ำนผ้ำห่อบุญจะได้สั่ง อำหำรให้ถูกปำกคน

สรุปแล้วร ้ำนผ้ำห่อบุญที่อยู่ที่นี่ต้องทุ่มเงินทุนเท่ำไร ต้องดู คำตอบสำมข้อนี้ก่อนถึงจะพอได้ข้อสรุปคร่ำวๆ

เพรำะ “ท่ำเรือสองแห่ง” ที่ร ้ำนผ้ำห่อบุญให้ควำมสนใจอย่ำง แท้จริง ไม่ใช่แจกันสมบัติทวีปที่แต่ละแคว้นกอบกู้แคว้นกันได้อย่ำง รวดเร็วแล้ว แต่เป็ นสองสถำนที่อย่ำงใบถงทวีป และฝูเหยำทวีป

เก้ำทวีปของใต้หล้ำมีที่ตั้งท่ำเรือตระกูลเซียนที่บ้ำงก็อยู่ในทำง แจ้ง บ้ำงก็อยู่ในทำงลับซึ่งแทบทุกแห่งต่ำงก็มีกำรทำกำรค้ำกับร ้ำน ผ้ำห่อบุญ

ชุยตงซำนพลันหัวเรำะร่ำขึ้นมำ “ร ้ำนผ้ำห่อบุญของอู่โซ่ว ปีนั้น อยู่ที่แจกันสมบัติทวีปคงไม่ได้ทำเรื่องที่บอกใครไม่ได้หรอกนะ?”

 om/

จำงจื๋อกล่ำวอย่ำงเฉยเมย “หำกว่ำมี ไหนเลยจะต้องให้เขียน กระบี่หมี่เตือนให้อู๋โซ่วหำสถำนที่ให้ตัวเอง ข้ำคงช่วยเขำหำไว้แต่ เนิ่นๆ แล้ว ร ้ำนผ้ำห่อบุญเป็ นข้ำที่สร ้ำงขึ้นมำเองกับมือ รำยละเอียด ปลีกย่อยทั้งหลำย ข้ำชอบจับตำมองด้วยตัวเองเสมอ ดังนั้นร ้ำนผ้ำ ห่อบุญจึงมีแค่คนผู้เดียวที่มีสิทธิ์ออกเสียง ยกตัวอย่ำง หำกว่ำข้ำเป็ น เจ้ำส ำนักของต้ำหลงชิวแผ่นดินกลำง จัดกำรกับพวกมำรผจญที่กิน บนเรือนขี้รดบนหลังคำในเสี่ยวหลงชิว ไม่จำเป็ นต้องผ่ำนกำรประชุม ของศำลบรรพจำรย์เลยแม้แต่น้อย แค่สั่งให้หลงหรำนเซียนจวินไปที่ เสี่ยวหลงชิวใบถงทวีปแล้วจัดกำรสังหำรอีกฝ่ำยก็สิ้นเรื่องแล้ว”

“คนที่ทำกำรค้ำย่อมมีเส้นทำงหำเงินเป็ นของตัวเอง นับแต่ โบรำณมำก็ล้วนเป็ นเช่นนี้เพียงแต่ว่ำคนทำกำรค้ำ สืบสำวรำวเรื่อง กันแล้วก็คือกำรวำงตัวเป็ นคน ยังต้องพิถีพิถันในเรื่องของกำรขีด เส้นบรรทัดฐำนด้วย”

“คิดอยำกจะท ำกำรค้ำให้ยำวนำนก็ต้องเดินไปตำมสถำนกำรณ์ ใหญ่”

“แต่หำกว่ำทำเรื่องที่ผิดบำปทำงใจมำกเกินไป คนไม่รับแต่ สวรรค์ต้องรับเอำไว้”