รักลับ ๆ ของฉันกับท่านประธาน - ตอนที่ 193

ตอนที่ 193 คุณขอโทษเรื่องอะไร

“เขาเป็นคนอารมณ์ร้ายนิดหน่อย แต่ก็ไม่ใช่คนเลว เขาไม่ได้หมายถึงเรื่องไม่ดีใด ๆ กับคุณหรอก แค่อารมณ์เขาในวันนี้ ดังนั้น…”

หยางเชาชิงตระหนักถึงเหตุผลที่แท้จริง

แต่มันไม่ได้มีไว้สําหรับเฉียวเมียนเมียนที่จะรู้

มิฉะนั้นพี่รองจะต้องถลกหนังเขาแน่

“ไม่เป็นไรคะ” เฉียวเมียนเมียนยิ้มกว้าง “ฉันไม่เป็นไร”

หยางเชาชิงรู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินเช่นนั้น

“พี่สะใภ้ คุณไม่โกรธเหรอ?”

เฉียวเมียนเมียนพูด “คะ คนเราทุกคนก็มีวันที่เลวร้ายกันบ้าง ฉันเข้าใจค่ะ”

นั่นคือสิ่งที่เธอพูดออกมา แต่ลึก ๆ แล้วเธอก็คิดเพียงว่าเธอจะไม่ได้พบกับกงเจ่อหลี่มากนัก

ไม่สําคัญว่าเขาจะชอบเธอหรือไม่

“ขอบคุณที่เข้าใจครับ พี่สะใภ้”

หยางเชาชิงรู้สึกประทับใจ เฉียวเมียนเมียน อยู่แล้ว เมื่อเขาเห็นลักยิ้มของเธอก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้เขาพบว่าเธอไม่ใช่แค่สวย แต่เธอยังเป็นคนดีอีกด้วย

หากไม่ใช่สําหรับเซินโย่ว กงเจ่อหลี่อาจพบว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดีเช่นกัน

“ขอตัวก่อนนะครับ ไม่รบกวนเวลาของพี่รองกับพี่สะใภ้แล้วล่ะ”

หยางเชาชิงมองไปที่เหมาเยซืออย่างรวดเร็ว แต่พบว่าท่าทางของเขายังค่อนข้างแย่ เขาถอนหายใจเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้

ดูเหมือนว่าในครั้งนี้น้องสี่จะทําให้พี่รองโกรธจริง ๆ

สิ่งนี้…ไมม่ง่ายต่อการแก้ไขเลยจริง ๆ

รถของหยางเชาชิงจอดอยู่ตรงข้ามกับพวกเขา

มันเป็นรถสปอร์ตลัมโบร์กีนีสีฉูดฉาด

ต่อมาไม่นานรถสปอร์ตสีเยวคันดังกล่าวก็ขับออกจากที่จอดรถและเร่งเครื่องออกไป

ในขณะเดียวกัน ลุงหลี่ก็ขับโรลลส์รอยซ์สีดําเข้ามา

เขาหยุดรถและเปิดประตูเบาะหลังให้พวกเขา

“นายน้อย คุณผู้หญิง เชิญครับ”

“ไปกันเถอะ”

เหมาเยซือจับมือเฉียวเมียนเมียน แล้วพาเธอเข้าไปในรถ

………

ภายในรถ

เหมาเยซือพูดกับลุงหลี่ว่า

ไปที่ลู่ซานการ์เด้น”

“ครับนายน้อย”

เหมาเยซือหลับตา แล้วลูบขมับของเขา เขาดูอ่อนเพลีย

“เอ่อ เหมาเยซือคะ”

มีบางสิ่งที่เธอไม่อยากพูดตอนที่มีหยางเชาชิงอยู่ด้วย

ตอนนี้ไม่มีคนนอกอีกต่อไปแล้ว เฉียวเมียนเมียรู้สึกว่า จําเป็นต้องพูดกับเขาเรื่องนี้

เธอรู้สึกผิดกับเรื่องในคืนนี้

แม้ว่าเธอจะรู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเธอก็ตาม

แต่ความจริงก็คงอยู่ที่เหมาเยซือลงเอยด้วยการขัดแย้งกับเพื่อนของเขาเพราะเธอ

เหมาเยซือลืมตาขึ้นช้า ๆ และมองไปที่เธอ “หืม?”

เสียงของชายคนนี้แหบเล็กน้อยและฟังดูมีเสน่ห์เป็นพิเศษ

เฉียวเมียนเมียนกัดริมฝีปากของเธอ และเงยหน้าขึ้นมองเขาเล็กน้อยอย่างหวาดกลัว

“ฉันขอโทษนะคะ…”

เหมาเยซือตระลึงกับคําพูดของเธอ

“คุณขอโทษเรื่องอะไร”

“เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ เป็นเพราะฉัน คุณกับเพื่อนของคุณจึง…”

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหรอก”

เขาตัดบทเธอ

“คุณไม่ต้องขอโทษหรอก คุณไม่ได้ทําอะไรผิด”

“แต่…” เฉียวเมียนเมียนถอนหายใจเบา ๆ

“ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน พวกคุณก็คงไม่ทะเลาะกัน ฉันขอโทษจริง ๆ ถ้าฉันรู้ว่าเขาไม่ชอบฉัน ฉันก็ไม่ควรมา…”

“ไม่ควรอะไรกัน? ไม่ควรมากับผมเหรอ?”