“โคซากุระ จะให้เอากระเป๋าเดินทางไว้ไหนล่ะ?”
โทริโกะถามแบบนั้น คุณโคซากุระก็เดินไปมาอยู่ในห้อง ก่อนจะไปนั่งอยู่ข้างหน้าต่าง: เป็นตรงที่มีโต๊ะกับเก้าอี้อยู่ระหว่างฉากกั้นโชจิกับหน้าต่าง ถ้าฉันจำไม่ผิด ชานระเบียงกว้างๆ แบบนี้จะมีคำเรียกว่า ‘ฮิโรเอง’ นะ
TN: Shouji (障子) จะต่างจากประตูฟุซุมะเพราะมันเอาไว้ใช้กั้นเขตภายในห้องเฉยๆ ครับ สำหรับใครที่นึกภาพไม่ออก ในภาพข้างล่างนี้ จะเห็นระเบียง 広縁 (Hiroen) ที่สามารถดึงฉากกั้นโชจิมาปิดได้ด้วยนะครับ
“นี่แหละ ตรงนี้เป็นที่ของฉันนะ”
คุณโคซากุระประกาศ ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ตัวนึง เธอขมวดคิ้ว ก่อนจะจัดท่าจัดทางของตัวเองอยู่ซักพัก จนเธอเจอจุดที่นั่งได้เหมาะๆ กำลังดี
“ถ้าฉันอยู่ตรงนี้ ตอนที่เหลืออดกับพวกเธอ 2 คน จะได้ดึงโชจิมากั้นได้ตลอดเลยไง”
“อ้อ ค่ะ ที่แคบๆ แบบนั้นก็ดีเหมือนกันนี่ จริงมั้ยคะ? ฉันเองก็ชอบแบบนั้นเหมือนกัน”
“งั้นเหรอ? ฉันชอบที่ที่มันกว้างๆ มากกว่านะ”
พวกเราแต่ละคนก็เริ่มรื้อสัมภาระของตัวเอง แล้วก็ทำตัวเรื่อยเฉื่อยอยู่อีกพักนึง ฉันไม่ได้มีอะไรจะทำเป็นพิเศษ ก็เลยใช้กาไฟฟ้าของเขาต้มน้ำ แล้วก็เอาถุงชามาต้มชาเขียวดื่ม ต่อด้วยเอาขนมต้อนรับที่วางแจกให้ไว้บนโต๊ะมากิน ในขณะที่เลื่อนดูมือถือไปด้วย
คุณโคซากุระดึงเอาคอม แท็บเล็ต แล้วก็นู่นนี่นั่นอีกเพียบเลยออกมาจากกระเป๋าเดินทาง ต่อด้วยการเสียบปลั๊กพ่วงเข้ากับกำแพง เพื่อที่เธอจะได้ชาร์จพวกมันทั้งหมดได้พร้อมกันเลย โทริโกะมองดูแผงเครื่องใช้ไฟฟ้าที่กระจายเต็มโต๊ะตัวเล็กๆ ที่ฮิโรเองด้วยท่าทางที่ดูท้อๆ นะ
“นี่เธอมาทำอะไรที่นี่เนี่ยโคซากุระ?”
“ก็ทำงานเหมือนอย่างทุกทีไง พวกเธออยากทำอะไรก็ไปทำเถอะ ไม่ต้องมาสนฉันหรอก”
ส่วนกระเป๋าใบใหญ่ของโทริโกะนี่ มีเสื้อกันฝน รองเท้าบู้ท กระติกน้ำ เสื้อสเวตเตอร์หนาแบบที่อาจจะใส่กันช่วงกลางฤดูหนาว แล้วก็อะไรต่อมิอะไรที่กินที่กระเป๋าได้มากโขเลยเต็มไปหมด
“นี่เธอกะจะไปปืนเขาหรืออะไรเนี่ย?”
“ก็ฉันไม่รู้ว่าที่นี่มันเป็นยังไงนี่นา”
โทริโกะทำหน้ามุ่ย ก่อนจะดึงชุดว่ายน้ำออกมาจากก้นกระเป๋าบอสตันของเธอ นั่นมันชุดตัวที่เธอซื้อมาจากร้านดองกิที่นาฮะนี่นา ฉันจำได้นะ
“หือ? เธอเอามาทำไมล่ะนั่นน่ะ?”
“ก็คิดว่าอาจจะต้องใช้น่ะ…”
“ตรงด้านหน้า เขาแปะป้ายบอกแล้วนะว่างดการใส่ชุดว่ายน้ำลงแช่น่ะ”
“อือ เห็นแล้วล่ะ…”
โทริโกะพูดอย่างเศร้าๆ แล้วก็ใส่ชุดว่ายน้ำกลับลงไปในกระเป๋าของตัวเอง หวังว่าเธอจะเก็บของกลับเข้าไปได้เรียบร้อยดีนะ ฉันสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะหันไปหาคุณโคซากุระ
“ตอนนี้ อยากทำอะไรหรือเปล่าคะ?”
“ฉันหิวแล้วน่ะ”
เธอตอบ ส่วนฉันก็พยักหน้าเห็นด้วย ตอนนี้มันก็บ่ายแก่ๆ แล้ว ฉันหิวถึงขนาดที่ว่าขนมที่เพิ่งกินไปเมื่อกี้ยังไม่ช่วยอะไรเลยด้วยซ้ำ
“เมื่อไหร่จะถึงมื้อเย็นเนี่ย?”
“ทุ่มนึงค่ะ”
“อีกซักพักเลยนะนั่น… ที่โรงแรมนี้มันมีโรงอาหารหรืออะไรแบบนั้นมั้ยเนี่ย?”
“เหมือนจะมีร้านคาเฟ่อยู่นะ”
โทริโกะดูแผนที่โรงแรมแล้วก็ช่วยตอบให้
“โอเค งั้นก็ไปกันเถอะ”
“อ้อ เดี๋ยวพวกเราจ่ายให้เองนะคะ คุณโคซากุระ”
“ไม่ต้องมาย้ำฉันทุกรอบหรอกน่า”
พวกเราออกจากห้อง โดยเก็บของมีค่าเอาไว้ในตู้เซฟก่อน แต่โทริโกะก็ยังไม่สบายใจอยู่ดีที่ห้องไม่มีกุญแจล็อกให้
คาเฟ่ที่อยู่ข้างๆ ล็อบบี้ ไม่ค่อยมีอาหารให้สั่งในเมนูเท่าไหร่ หลังจากที่เราคุยกันแล้ว เราก็สั่งมันหวานนึ่งราดซอสมิโซะหวาน กับพวกขนมปังที่เขาบอกว่ามาจากร้านเบเกอรี่ในพื้นที่มาแบ่งกัน พวกเราจงใจเลี่ยงพวกข้าว, อูด้ง หรือโซบะไป เพื่อจะเก็บพื้นที่ท้องเอาไว้สำหรับมื้อเย็นล่ะนะ แต่สุดท้าย ที่เรากินนี่ก็ยังหนักคาร์โบไฮเดรตอยู่ดี ยังกับว่าเราะพยายามจะทำตัวเองให้อ้วนด้วยมื้อนี้ยังไงยังงั้นแหละ
ส่วนเรื่องเครื่องดื่ม คุณโคซากุระสั่งโคล่า ฉันสั่งเมล่อนโซดา ส่วนโทริโกะก็สั่งกาแฟ
พอพวกเรากินกันเสร็จเรียบร้อย พลางนั่งผ่อนคลายกันสบายๆ อยู่พักนึง โทริโกะก็พูดขึ้นมา
“ทำอะไรต่อดีล่ะ…?”
“ทำไมพวกเธอ 2 คนไม่ไปแช่น้ำกันก่อนตอนที่ฟ้ายังสว่างๆ นี่ล่ะ?”
คุณโคซากุระตอบกลับมาในขณะที่กำลังใช้หลอดดูดจิบโคล่าแก้วที่ 2 อยู่ ซึ่งคำตอบนั้นมันก็ทำให้โทริโกะร้องลั่นเลย
“หา!?”
“จะตะโกนทำไมเนี่ย?”
“เธอจะให้เราอาบน้ำกันตั้งแต่ตอนนี้เนี่ยนะ?”
“เธอจะแช่น้ำเท่าไหร่ก็ได้ เมื่อไหร่ก็ได้ตามที่ต้องการนั่นแหละ นี่มันออนเซ็นนะ”
“มันเป็นแบบนั้นเหรอ?”
โทริโกะหันมามองที่ฉัน เหมือนกับว่าอยากจะให้ฉันช่วยเธอหน่อย
“ช- ใช่ ที่นี่ออนเซ็นนะ”
“สามารถแช่น้ำพุร้อนแค่ไหนก็ได้เท่าที่อยากเลยงั้นเหรอ!?”
“ฉันเองก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากนักหรอก แต่ดูเหมือนจะใช่นะ ก็นั่นคือสิ่งที่เราทำเวลามาที่โรงแรมออนเซ็นนี่นา”
“ย- ยังงี้เอง… หืม…”
โทริโกะเริ่มจะตื่นตระหนกจนอยู่ไม่เป็นสุขแล้ว เธอโยกตัวไปมา หน้าหลังๆ พลางกดมือของเธอเอาไว้กับเก้าอี้เพื่อค้ำยัน สายตากระสับกระส่ายของเธอก็มองผ่านฉันไปที่โปสเตอร์ที่กำแพงบอกเรื่องเทศกาลค่ำคืนของชิชิบุ ตาของเธอจับจ้องอยู่ที่นั่นเหมือนกับว่าจู่ๆ เธอก็สนใจมันขึ้นมา จนละสายตาออกมาไม่ได้เลย แต่ฉันกล้าพนันเลยนะ เธอไม่ได้อ่านมันซักตัวอักษรหรอก
ฉันแทบจะเอามือขึ้นมากุมหัวแล้วเนี่ย
โทริโกะ…
เธอจะทำแบบนี้ทำไมเนี่ย…?
จะร้อนรนขนาดนี้เพื่ออะไร…?
นี่มันแปลกสุดๆ เลย…
มันก็แค่แช่น้ำเฉยๆ เองนะ!!!
ก่อนที่ ฉันจะลุกขึ้นเพราะสุดจะทนแล้ว
“ไปแช่น้ำกัน”
โทริโกะเงยหน้าขึ้นมามองที่ฉันแบบอึ้งๆ ฉันก็มองเธอกลับไปอย่างจริงจังพร้อมกับทวนคำพูดตัวเองอีกรอบนึง
“ไปกันเถอะ ก่อนจะมืด โอเคมั้ย?”
“อ-… โอเค”
“อื้อ”
ฉันพยักหน้า โทริโกะก็ตอบด้วยการโยกหัวขึ้นลงตามโดยที่สีหน้าก็ยังอึ้งไม่หาย
“แล้วเจอกัน”
คุณโคซากุระบอกมาพร้อมกับโยกมือ สีหน้าของเธอบอกฉันเลยว่า เธอกำลังคิดว่าสิ่งที่เราทำนี่มันตลกมากเลยล่ะ
“มาด้วยกันเถอะนะคะ คุณโคซากุระ”
“ไม่เอา”
“คุณโคซากุระคะ”
เธอยังคงยืนกรานส่ายหน้าตอบมาอยู่ดี
“เดี๋ยวฉันไปแช่ของฉันเองทีหลัง ฉันไม่อยากไปลงแช่กับพวกเธอนี่”
“คุณโคซากุระคะ”
“โคซากุระ”
ไม่ใชแค่ฉัน แต่โทริโกะก็มาเสริมด้วยอีกคน
“นี่”
“…”
“…”
“…ฉันล่ะเหลือเกินกับพวกเธอทั้งคู่จริงๆ เลย”
TN: ถือว่าทำบุญทำทานให้เด็กๆ เขาเถอะนะครับเจ๊ เมตตาสาวๆ หน่อยนะครับ 555
ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r
